"Αν μπορεί η Μπαρσελόνα, ας μας βάλει 8 γκολ τη Δευτέρα". Τάδε έφη Κριστιάνο Ρονάλντο μετά τη νίκη των "μπλαουγκράνα" επί της Αλμερία. Διαψεύστηκε; Η αλήθεια κρύβεται σε μερικούς αριθμούς που αποτυπώθηκαν επί χόρτου μπροστά στα μάτια των 98.255 θεατών που γέμισαν το "Καμπ Νου". Η βασική ενδεκάδα της Μπαρσελόνα κόστισε στα ταμεία της ομάδας 92.000.000 ευρώ, ενώ η Ρεάλ Μαδρίτης χρειάστηκε να ξοδέψει 285.000.000 ευρώ για τη δική της ενδεκάδα. Οι Καταλανοί χρησιμοποίησαν σε όλη τη διάρκεια του ματς 10 παίκτες που προέρχονταν από την ακαδημία τους. Ισως ο κορυφαίος εκπρόσωπος αυτών των ακαδημιών, ο Τσάβι, είχε 110 πετυχημένες πάσες στο ματς, αριθμός ρεκόρ για τη φετινή σεζόν στο πρωτάθλημα. Μόνο στο πρώτο ημίχρονο είχε 63 πάσες, 22 περισσότερες από κάθε άλλον παίκτη στο γήπεδο. Πετυχημένες ήταν οι 46, τη στιγμή που ο πιο εύστοχος πασέρ της Ρεάλ σε αυτό το πρώτο 45λεπτο ήταν ο Μαρσέλο με 8. Και φυσικά ο Τσάβι δεν έπαιξε σε όλο το παιχνίδι...Την ώρα λοιπόν που ο ηγέτης της Μπαρσελόνα έκανε ακόμα ένα βήμα για την κατάκτηση της "Χρυσής Μπάλας", ο Μουρίνιο, υπό τη χλεύη των πάντων, εκστόμιζε ίσως το σπουδαιότερο μήνυμα που περικλειόταν σε αυτό το ταπεινωτικό 5-0. Η Μπαρσελόνα είναι μία ομάδα, υπερομάδα αν θέλετε, η οποία κινείται στις συντεταγμένες του Γιόχαν Κρόιφ, όπως υπογράμμισε επιτακτικά ο Πεπ Γκουαρδιόλα στις δικές του δηλώσεις. Το μόνο (αλλά άκρως σημαντικό φυσικά) που έκανε ο Καταλανός τεχνικός, ήταν να "φρεσκάρει" τα όσα είχαν μάθει στην "Μασία" οι παίκτες του και να ενώσει τα κομμάτια του παζλ. Τα υπόλοιπα έρχονται αυτόματα, σαν ένας καλλιτέχνης που έχει έμπνευση...
Ο Γκουαρδιόλα από τη στιγμή που μόνταρε άριστα προπέρυσι το σύνολο που παρέλαβε, το μόνο που έχει να κάνει είναι συντήρηση στην καλοκαρδισμένη μηχανή. Οταν το "λιπαντικό" δεν είναι το κατάλληλο (Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς), υπάρχουν κάποια προβλήματα, όταν όμως είναι (Ντάβιντ Βίγια), τότε τα λόγια περιττεύουν. Εχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις για το πόσο καλός είναι ο Μέσι, ο Τσάβι, ο Αντρές Ινιέστα, ο Σέρχιο Μπουσκέτς (ίσως ο πιο πειθαρχημένος παίκτης στον κόσμο), ο Ντάνι Αλβες, ο Γεράρδ Πικέ, ο Κάρλες Πουγιόλ, ακόμα και ο Βίκτορ Βαλδές (που από πέρυσι σαφώς και είναι ανώτερος του Ικερ Κασίγιας). Η επανάληψη των διθυράμβων δεν έχει νόημα. Αυτό που έχει αξία είναι η αναγνώριση των κόπων τους. Και όταν ο Ρόναλντ Κούμαν, εκ των ηγετών της Dream Team του "δασκάλου" Κρόιφ ισχυρίζεται ότι η τωρινή ομάδα ίσως έχει κάτι παραπάνω από τη δική του υπερομάδα, τότε τα γρανάζια καλά κρατούν...
Λίγα λόγια για το clasico
Η ανάλυση του συγκεκριμένου αγώνα δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Το σκορ βοηθάει να αναδειχθούν "οι καλοί, οι κακοί και οι άσχημοι". Η Μπαρσελόνα παρατάχθηκε για 3η φορά με την καλύτερη ενδεκάδα του ρόστερ της για φέτος σε επίσημο ματς και για 3η φορά σημείωσε 5 γκολ (Σεβίλλη, Παναθηναϊκός οι προηγούμενες φορές με αυτήν την ενδεκάδα). Ιδιο σύστημα, ίδιο παιχνίδι, ίδια κατάληξη. Εξ ου και η μεταφορά ενδιαφέροντος στην αντίπερα όχθη...
Τι έπραξε ο Μουρίνιο για να ανακόψει την πιο επιθετική ομάδα του κόσμου; Πολλά και τίποτα. Γνωρίζοντας ότι δεν έχει στη διάθεσή του τους παίκτες που είχε στην Ιντερ, τόσο από πλευράς αμυντικής ικανότητας, όσο και από πλευρά διάθεσης (ειδικά για τους μέσους και τους επιθετικούς), ο Πορτογάλος άφησε την διπλή άμυνα ζώνης που είχε παρατάξει προ λίγων μηνών στο ίδιο γήπεδο. Επαιξε 4-2-3-1, με την τετράδα της οπισθοφυλακής να αμύνεται ψηλά, μικραίνοντας το γήπεδο με το τεχνικό οφσάιντ. Οι μέσοι και οι επιθετικοί της Ρεάλ θα μάρκαραν... αναγκαστικά, αφού το passing game της Μπαρσελόνα θα εκτυλίσσονταν δίπλα τους.
Ρονάλντο vs Γκουαρδιόλα
Η εν λόγω τακτική, όμως αποδείχθηκε πιο διάτρητη και από ελβετικό τυρί. Η έννοια κάθετη πάσα πήρε νέο νόημα από τον σεληνιασμένο Μέσι, ο οποίος βίωσε το "συναίσθημα Ρονάλντο", με το παιχνίδι να του πηγαίνει στραβά "εκτελεστικά" και να εκνευρίζεται ψάχνοντας με οποιονδήποτε τρόπο το γκολ (ακόμα και σπαταλώντας επιθέσεις). Η διαφορά του από τον Πορτογάλο, φυσικά, ήταν το αποτέλεσμα. Οταν ο Ρονάλντο "σεληνιάζεται", το μόνο που πετυχαίνει είναι να σπαταλά επιθέσεις με σουτ από κάθε απόσταση. Ο Αργεντινός έβγαλε δύο εξαιρετικές ασίστ στον Βίγια (και μία παρ’ ολίγον ασίστ στον Τσάβι) εκμεταλλευόμενος αυτά τα κενά των "μερέγκες" και φυσικά την αέναη κίνηση των συμπαικτών του χωρίς την μπάλα.
Ο Μουρίνιο ουσιαστικά παραδέχθηκε εν μέρει το λάθος του ρίχνοντας στο ημίχρονο τον Λασανά Ντιαρά αντί του περιττού για ένα τέτοιο παιχνίδι Μεσούτ Οζίλ, ωστόσο δεν διόρθωσε τα υπόλοιπα κακώς κείμενα. Ο Μέσι εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει τον τελευταίο αμυντικό της Ρεάλ κάπου στον κύκλο της σέντρας και εάν τον περνούσε θα έτρεψε ανενόχλητος 30 μέτρα μέχρι να βγει τετ-α-τετ με τον Κασίγιας. Η άμυνα της Ρεάλ παρέμεινε ψηλά, το 4-2-3-1 έγινε ανούσιο 4-3-3 και εάν δεν ήταν για ορισμένα εκατοστά οφσάιντ, ο Βίγια θα είχε αυξήσει σε δυσθεώρητα επίπεδα το σκορ.
Και μια κι έγινε αναφορά για τον Ρονάλντο. Ακόμα και 300.000.000 ευρώ να κόστιζε στη Ρεάλ, σε αυτό το ματς θα μπορούσε να φανεί μόνο εάν έπαιρνε την μπάλα από τον Κασίγιας, περνούσε και τους 11 παίκτες της καλύτερης ομάδας του κόσμου και σημείωνε γκολ. Επειδή κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, ο Πορτογάλος έχει και κάποιους περιορισμούς που ονομάζονται συμπαίκτες. Οταν δεν τροφοδοτείται δεν μπορεί να κάνει κάτι. Οταν κάνει κινήσεις σε κενούς χώρους και δεν παίρνει μπάλα επειδή οι συμπαίκτες του δεν μπορούν να αλλάξουν δύο πάσες, δεν ευθύνεται. Οταν δέχθηκε την μπάλα στη γραμμή του πλαγίου, έκανε 2-3 φορές ό,τι μπορούσε, έβγαλε επικίνδυνη σέντρα και οι αμυντικοί "καθάρισαν" τις φάσεις. Τα υπόλοιπα είναι θέματα (και) των συμπαικτών του. Οσο για την εξωαγωνιστική συμπεριφορά του, διαφορετική συζήτηση...
Εν κατακλείδι, η Μπαρσελόνα ήταν η γνωστή, πολυδιαφημισμένη Μπαρσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης η γνωστή, καταδικασμένη αντίπαλος που πετυχαίνει την Μπαρσελόνα σε καλή μέρα. Μόλις ο Μουρίνιο συνθέσει αυτό που έχει στο μυαλό του, τότε (ίσως να) μπορούν να γίνουν συγκρίσεις. Τώρα η οποιαδήποτε σύγκριση έχει την ίδια βαρύτητα με το Μπαρσελόνα-Ερκουλες 0-2...
contra
