H βραδιά που ο Μουρίνιο… διέλυσε τη Ρεάλ

Άρθρο του Μιχάλη Τσόχου από την εφημερίδα SportDay
Η Πόρτο ήταν μια ομάδα που ο νεαρός τεχνικός Ζοσέ Μουρίνιο μπορούσε να την πλάσει όπως ήθελε και το έκανε με μεγάλη επιτυχία. Η Τσέλσι, όταν την ανέλαβε, ήταν μικρότερο μέγεθος από τον ίδιο. Πενήντα χρόνια είχε να πάρει πρωτάθλημα και στην Αγγλία ήταν μια μικρομεσαία ομάδα. Πολύ λογικό, λοιπόν, ήταν να τη φέρει στα μέτρα του, να την πλάσει όπως ήθελε κι αυτήν και να την οδηγήσει σε ανεπανάληπτες επιτυχίες.
Η Ιντερ επί σαράντα χρόνια ήταν το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό ανέκδοτο. Οποιος ήθελε να διακριθεί στο Τσάμπιονς Λιγκ παρακαλούσε να κληρωθεί με την Ιντερ για να περάσει. Και η Ιντερ, λοιπόν, μάλλον μικρό μέγεθος ήταν μπροστά στον Μουρίνιο, τουλάχιστον ευρωπαϊκά ήταν σίγουρα μικρό. Κι αυτήν ο Ζοσέ την έφερε στα μέτρα του, την έπλασε όπως ήθελε και την οδήγησε σε δύο μαγικές χρονιές.
Ακολούθως ήρθε η Ρεάλ. Εκεί ο Μουρίνιο, που εξακολουθεί να είναι, κατά την άποψή μου, ο μεγαλύτερος εν ενεργεία προπονητής, έκανε ένα μοιραίο, όπως αποδείχτηκε χθες το βράδυ, λάθος. Προσπάθησε κι αυτήν να τη φέρει στα μέτρα του. Θεώρησε τον εαυτό του μεγαλύτερο μέγεθος και από τη Ρεάλ και λειτούργησε και σε αυτή την ομάδα όπως λειτούργησε στην Πόρτο, την Τσέλσι και την Ιντερ. Ε, αυτό δεν γίνεται. Η Ρεάλ είναι μία από τις τρεις-τέσσερις ευρωπαϊκές ομάδες που το μέγεθός τους είναι μεγαλύτερο από του Μουρίνιο και του όποιου Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος αυτό το ξέχασε. Δεν το εκτίμησε σωστά. Δεν κατάλαβε ότι ακόμα κι αν έπαιρνε το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ θα ήταν απλώς ένας από τους δέκα (αν δεν έχω χάσει και το μέτρημα) που το έχουν κάνει με τη Ρεάλ. Αυτό που έκανε με την Πόρτο, την Τσέλσι ή την Ιντερ ήταν ότι έγραψε ιστορία, αυτό που ήλπιζε να κάνει με τη Ρεάλ ήταν απλώς να μπει κι αυτός στη δική της ιστορία.
Επειδή αυτό δεν το κατάλαβε, άφησε τον Κακά και τον Ιγκουαΐν και τον Αντεμπαγιόρ και τον Μπενζεμά να βλέπουν από τον πάγκο για να βάλει «δεκάρι» τον Πέπε (έναν σκληρό και βίαιο στόπερ για όσους δεν ξέρουν τι θέση παίζει ο Πορτογάλος) και τον Οζίλ σέντερ φορ (ένα κεντρικό χαφάκι που οκταρίζει). Ε, αυτό η Ρεάλ δεν το άντεξε. Δεν το άντεξαν η φύση της και η ιστορία της. Βασικά δεν το άντεχαν ούτε οι οπαδοί της, οι οποίοι έχοντας απέναντι τον μισητό αντίπαλο, από τον οποίο είχαν προσφάτως κερδίσει ένα Κύπελλο, έκαναν πως δεν το έβλεπαν, ελπίζοντας πως αυτός είναι ο τρόπος για να έρθει η νίκη. Κατά βάθος το έβλεπαν. Και σήμερα το πρωί, όταν θα καλοσκεφτούν ότι ο Μουρίνιο προσπάθησε να διαλύσει (και το κατάφερε έστω και για ένα βράδυ, το χθεσινό) το DNA τής, σύμφωνα με τους αριθμούς και τη λάμψη, μεγαλύτερης ευρωπαϊκής ομάδας, με… κέρδος τον αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ, την απώλεια του πρωταθλήματος και απλώς την κατάκτηση ενός Κυπέλλου, θα γίνουν πολύ σκληροί απέναντί του.
Χθες το βράδυ, λοιπόν, νομίζω ότι τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα η καριέρα του Μουρίνιο στη Ρεάλ. Ο επόμενος θα είναι κάποιος Ντελ Μπόσκε που θα αφήσει τον Ρονάλντο, τον Κακά, τον Ιγκουαΐν, τον Ντι Μαρία και τους υπόλοιπους να παίξουν ελεύθερο ποδόσφαιρο και κάποια στιγμή, όταν η… μπογιά αυτής της Μπάρσα περάσει, σ' ένα, σε δύο χρόνια θα την ξαναφέρουν στην κορυφή της Ισπανίας και στην κορυφή της Ευρώπης με τον τρόπο που αυτή η ομάδα ξέρει να κάνει εδώ και δεκάδες χρόνια.
Και ο Μουρίνιο, στο μεταξύ, θα έχει βρει μία νέα ομάδα που αν το μέγεθός της είναι μικρότερο από τον ίδιο (λέγε με Σίτι, για παράδειγμα) θα μεγαλουργήσει και θα συνεχίσει να επιβεβαιώνει ότι είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο. Γιατί εξακολουθεί να είναι αυτός, όχι όμως και για τη Ρεάλ.