H Γαλατά, ο Ζαρντέλ, οι Τούρκοι και εμείς

Καταρχήν θέλω να ευχηθώ καλή ποδοσφαιρική χρονιά σε όλους τους φίλους. Σήμερα αποφάσισα να αποτυπώσω σε… ηλεκτρονικό χαρτί κάποιες σκέψεις που έκανα πρόσφατα όταν επισκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη.
Ως φίλαθλος που πιστεύω ότι είμαι, δεν θα μπορούσα και δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να μην επισκεφτώ το γήπεδο της μεγαλύτερης ομάδας που έχει βγάλει το ποδόσφαιρο της Τουρκίας δηλαδή της Γαλατάσαράι, το Αλί Σάμι Γεν (ή Τουρκ Τέλεκομ Αρένα), αλλά και το Ινονού της Μπεσίκτας μιας και πέρασα αρκετές φορές έξω από το συγκεκριμένο.
Οι σκέψεις μου όμως έγιναν με αφορμή τη Γαλατά και τα όσα είχα παρακολουθήσει το 2000 σε ηλικία 19 ετών. Τον Μάιο εκείνου του έτους, η “Τσιμ Μπομ” είχε κατακτήσει το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ απέναντι στο μεγάλο φαβορί, την Άρσεναλ, αφήνοντας άφωνη τη ποδοσφαιρική Ευρώπη. Η ομάδα του Φατίχ Τερίμ με τους Σουκούρ, Νταβαλά, Χάτζι, Ποπέσκου, Ταφαρέλ, Σας, Ουνσάλ και πολλούς ακόμη παιχταράδες, είχε κάνει το θαύμα. Το επόμενο καλοκαίρι, τον Αύγουστο, κατακτούσε στο Μονακό και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Μοναδικές διαφορές με τον τελικό της Κοπεγχάγης ήταν ότι τη θέση του Φατίχ Τερίμ που είχε πάει στη Φιορεντίνα είχε πάρει ο Μιρτσέα Λουτσέσκου και του Χακάν Σουκούρ που είχε φύγει για την Ίντερ, είχε πάρει ο Μάριο Ζαρντέλ. Θυμίζω ότι ο Βραζιλιάνος κάθε καλοκαίρι μέχρι τότε “πολιορκούνταν” από τον Ολυμπιακό και τα πρωτοσέλιδα έδιναν και έπαιρναν. Το σκέφτεται ο Ζαρντέλ, έρχεται ο Ζαρντέλ, πλησιάζει ο Ζαρντέλ, κλείνει ο Ζαρντέλ, θέλει ο Ζαρντέλ, έτσι ο Ζαρντέλ, αλλιώς ο Ζαρντέλ… Μόνο Ολυμπιακό από κούνια δεν τον είχαν κάνει. Όπως γινόταν με τον Σούκερ στον Παναθηναϊκό, τον Καλάτζε στον ΠΑΟΚ, κ.ο.κ. Όμως στη μία και μοναδική φορά που ο σύλλογος της Κωνσταντινούπολης του έκανε πρόταση, τον απέκτησε. Ο Ζαρντέλ τότε ήταν 27 ετών και εν ενεργεία διεθνής.
Επίσης υπενθυμίζω ότι εκείνο το καλοκαίρι στη ψωροκώσταινα, ο… πολύς Άγγελος Φιλιππίδης έκανε τις εξαγγελίες περί πλάνου πενταετίας για κατάκτηση Ευρωπαϊκού τίτλου από τον Παναθηναϊκό και οι υπόλοιποι έταζαν λαγούς με πετραχήλια με τους παίκτες που… έκλεψαν μέσα από τα χέρια των μεγάλων Ευρωπαϊκών κλαμπ και προτίμησαν τη λάμψη του Ελληνικού πρωταθλήματος! Οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι…
Ίσως κάποιος να πει πως ο Ζαρντέλ προτίμησε να πάει εκεί λόγω του ΟΥΕΦΑ που είχε κατακτήσει η Γαλατάσαράι. Δεν είναι χαζός, δεν γίνονται αυτές οι επιτυχίες κάθε χρόνο. Και επίσης, ο Χάτζι, ο Ταφαρέλ, ο Ποπέσκου και οι λοιποί ξένοι το ίδιο δέλεαρ είχαν; Δύο είναι τα δέλεαρ. Κατά κύριο λόγο τα χρήματα και μετά το πρεστίζ του συλλόγου.
Αυτό που θέλω να πω και σε αυτό που θέλω να καταλήξω είναι το εξής. Ότι αν κάποιος θέλει να πετύχει κάτι το πετυχαίνει. Πάντα σε λογικά πλαίσια βέβαια. Αυτό είχε και συνέχεια με τη κατάκτηση της τρίτης θέσης από την εθνική Τουρκίας στο Μουντιάλ του 2002. Βεβαίως και η εθνική Ελλάδος πήρε το Ευρωπαϊκό το 2004, γεγονός που μας έδωσε ανείπωτη χαρά και μας έβγαλε στους δρόμους. Δυστυχώς όμως ήταν φωτεινή εξαίρεση γιατί δεν είχε συνέχεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο εν γένει και η απόδοση των συλλόγων μας κυμάνθηκε στα γνωστά χαμηλά επίπεδα. Και μη πει κανείς ότι τα πρωταθλήματα της Ελλάδας και της Τουρκίας είναι στα ίδια επίπεδα γιατί θα είναι τουλάχιστον αφελές.
Δεν θα μεταφέρω τις αναλύσεις στα γηπεδικά θέματα και τις συγκρίσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές γιατί τα όσα θα πω και θα γράψω είναι γνωστά. Το μόνο που θέλω να ξαναπώ είναι πως αν θέλεις να πετύχεις κάτι πραγματικά, τότε μόνο το πετυχαίνεις. Για να “πλατειάσω” και λίγο. Οι γείτονες θέλησαν να κόψουν το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, το έκαναν, θέλησαν να έχουν την πιο ακριβή περιοχή στον κόσμο (ουρανοξύστες στο Βόσπορο), το έκαναν, θέλησαν να έχουν πεντακάθαρες γεμάτες πράσινο πόλεις, το έκαναν και τώρα βρίσκονται πολύ μπροστά από εμάς. Ας δεχτώ ότι η Κωνσταντινούπολη είναι η βιτρίνα. Θα μου πει κάποιος, ποια είναι η ελληνική βιτρίνα;
Νίκος Νικολάου