Όταν βοηθάς το σύμπαν να συνωμοτήσει

Άρθρο του Μάνου Κασσωτάκη από το englishfootball.gr
Η Chelsea είναι από χθες στον τελικό του Champions League για δεύτερη φορά στην ιστορία της, ουσιαστικά δεύτερη φορά μέσα σε 4 χρόνια (προηγούμενη συμμετοχή της το 2008, όταν έχασε στα πέναλτι από τη Man.Utd).
Οι Λονδρέζοι, μπορεί να μη συγκαταλέγονται μεταξύ των μεγαθηρίων του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, έχουν φτάσει όμως 8 φορές τα τελευταία 13 χρόνια στα προημιτελικά του Champions League και 6 (μαζί με τη χθεσινή) στα ημιτελικά.
Χθες πήραν μια επική πρόκριση και καλό θα ήταν να τους αποδοθούν τα εύσημα, παρότι οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι –κι αναφέρομαι κυρίως στους ουδέτερους- στεναχωρήθηκαν αφάνταστα που δεν πέρασε η Barcelona, η κατά τεκμήριο κορυφαία ποδοσφαιρική ομάδα του πλανήτη τα τελευταία χρόνια.
Λίγοι ήταν αυτοί που δεν ονειρεύονταν έναν τελικό el clasico μεταξύ Barcelona και Real Madrid, με τους Καταλανούς να έχουν τιμήσει –όσο λίγες ομάδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου με τον τρόπο που παίζουν- το βασιλιά των σπορ.
Tα πρωτοσέλιδα που ακολούθησαν το χθεσινό ημιτελικό αναφέρονταν κυρίως στον αποκλεισμό της Barcelona και λιγότερο στην πρόκριση της Chelsea, κάτι λίγο πολύ αναμενόμενο.
Τίτλοι όπως “Πανηγυρίζει το αντιποδόσφαιρο” που είχε η Ole της Αργεντινής, αλλά κι η αναφορά της Καταλανικής Sport ότι "το αντιποδόσφαιρο έφτασε στον τελικό" κυριαρχούν, ενώ ακόμα κι οι ιταλικές Gazzetta dello Sport και Corriere dello Sport γράφουν για κατενάτσιο, με τη δεύτερη μάλιστα να αναφέρει ότι ο Roberto Di Matteo ανακάλυψε ένα νέο κατενάτσιο, ξεχνώντας προφανώς τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε η AC Milan τη Barcelona στον προηγούμενο γύρο.
Σίγουρα η Chelsea δεν έθελξε με το ποδόσφαιρό της ενώ πριν το χθεσινό ημιτελικό ακόμα και σε αγγλικές εφημερίδες, υπήρχαν χιουμοριστικά σκίτσα σύμφωνα με τα οποία η μόνη λύση για τους Λονδρέζους ήταν να παρκάρουν ένα λεωφορείο μπροστά από την εστία τους. Καλά όλα αυτά αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ομάδα που να έχει αντιμετωπίσει με διαφορετικό τρόπο τη Barca στα τελευταία χρόνια χωρίς να γνωρίσει ήττα αν όχι τη συντριβή.
Μπορεί οι Λονδρέζοι να στάθηκαν τυχεροί, όμως βοήθησε τα μέγιστα και η …κατάθεση ψυχής που έβγαλαν στο χορτάρι, όπως πολύ σωστά έγραψε σε αυτό εδώ το site ο Θανάσης Δαραδήμος, όταν όλα έδειχναν να είναι εναντίον τους.
Η Barcelona προηγήθηκε 1-0, η Chelsea βρέθηκε να παίζει με 10 παίκτες από το 37’ μετά από ανόητη αποβολή του αρχηγού και κεντρικού αμυντικού της John Terry, για να δεχτεί κι ένα δεύτερο γκολ που την άφηνε ουσιατικά εκτός διοργάνωσης. Πόσες ομάδες με 10 παίκτες από το 37’ και με 2-0 πίσω στο σκορ θα μπορούσαν να αντιδράσουν;
Κι όμως, οι Λονδρέζοι μείωσαν σε 2-1 πριν τη λήξη του ημιχρόνου, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, για να ισοφαρίσουν στις καθυστερήσεις σε 2-2 δίνοντας ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις σε μια επική πρόκριση.
Ενδιάμεσα στάθηκαν αρκετά τυχεροί όταν o Μessi αστόχησε σε εκτέλεση πέναλτι –δεν έχει σκοράρει ποτέ εναντίον του Chech σε έξι αναμετρήσεις- ακολούθησε δοκάρι των Καταλανών και σωρεία ευκαιριών, γι αυτό όμως δεν ευθύνεται η Chelsea, που ήταν κυνική –αν θέλετε- στο τελείωμα των φάσεων κάτι που δεν μπορεί να καταλογίσει κανείς σε βάρος της αν μη τι άλλο. Απλά σκεφθείτε αν η ομάδα σας ήταν στη θέση της Chelsea πως θα νοιώθατε μετά από μια τέτοια ηρωϊκή –πραγματικά- πρόκριση και κάτω από τέτοιες συνθήκες.
Το …σύμπαν μπορεί να συνωμότησε υπέρ της Chelsea, όμως βοήθησαν και οι ίδιοι οι Λονδρέζοι σε αυτό και εκτιμώ ότι πρέπει να τύχει της ανάλογης αναγνώρισης το τεράστιο επίτευγμά τους.