Τσάμπα μάγκας και κάγκουρας ο Ρονάλντο

Έχουμε φτάσει στα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ στη Λισαβόνα και με το σκορ πλέον στο 3-1, όλα έχουν κριθεί υπέρ της Ρεάλ Μαδρίτης. Κάπου εκεί, ο διαιτητής "βλέπει" πέναλτι και ξεθαρρεμένος ο Ρονάλντο τρέχει να το εκτελέσει. Κάνει το τελικό 4-1 και από τον πανηγυρισμό του, εάν κάποιος είχε ανοίξει εκείνη τη στιγμή τη τηλεόραση θα ήταν σίγουρος ότι είχε σκοράρει το νικητήριο γκολ! 
Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι, είχε σκοράρει ένα τέρμα που δεν έκρινε το νικητή στο ελάχιστο. Ο Ρονάλντο μέχρι εκείνη τη στιγμή, 120 λεπτά δηλαδή από την έναρξη, ήταν εξαφανισμένος. Για ένα ακόμη μεγάλο ματς ήταν εξαφανισμένος. Πόση χαρά μπορεί να σου προσφέρει ένα πέναλτι στο 120' και να πανηγυρίσεις σαν κάγκουρας; Σε ένα ματς τελειωμένο όπου η μία ομάδα έχει πλέον παραδώσει το πνεύμα; Η κοινή λογική λέει ότι όταν είναι έτσι τα πράγματα ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΒΛΕΠΕΣ ΤΟ ΣΑΦΑΡΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΙΠ, δεν πας να πυροβολήσεις το κουφάρι πανηγυρίζοντας για να φωτογραφηθείς μετά πατώντας επάνω του. Αυτό ακριβώς ήταν το πέναλτι και το 4-1. Μια «αμαρτία» που μπορεί και να την πληρώσει.
Που ήταν σε όλο το ματς; Που ήταν όταν οι συμπαίκτες του, και κυρίως ο Ράμος, έβγαλαν τα κάστανα από τη φωτιά; Που ήταν όταν η μπάλα "έκαιγε"; Ήταν κάπου κρυμμένος, όπως στο σχολείο κρυβόταν κάποιοι μαθητές επειδή δεν είχαν διαβάσει και δεν ήθελαν να τους βλέπει ο καθηγητής για να μη τους σηκώσει στον πίνακα. 
Δεν γίνεσαι έτσι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Με μια ψηφοφορία για τη Χρυσή Μπάλα στημένη και κρυμμένος στα μεγάλα ματς. Στα ματς που είναι για τους παίκτες που έχουν ψυχή και καρδιά και θέλουν να γράψουν Ιστορία...