Οι κορυφαίοι στον κόσμο έχουν φορέσει τη φανέλα της Μπαρσελόνα και έχουν γράψει το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην Ιστορία του συλλόγου. Αστέρια που γεννήθηκαν στα τμήματα υποδομής, υπερπαίκτες που αποκτήθηκαν για να κάνουν τη διαφορά και έξι προπονητές που άφησαν εποχή!
Κάρλες Πουγιόλ
Ο Πουγιόλ -γεννημένος στην Γέιδα το 1979- υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς παίκτες στην ιστορία της Μπαρσελόνα. Δύναμη, αυταπάρνηση, καρδιά και αγάπη για τους Μπλαουγκράνα ήταν τα συστατικά που τον έκαναν βράχο στην άμυνα των Καταλανών για πολλά χρόνια. Εκανε τα πρώτα του βήματα στην ομάδα του χωριού του, Πόμπλα ντε Σεγούρ, όμως πέρασε ολόκληρη την καριέρα του στην Μπάρτσα. Με το πέρασμα των χρόνων έδειξε το μεγάλο ταλέντο του και σε ηλικία 17 ετών, τη σεζόν 1995-96, βρέθηκε στην Μασία. Πολύ γρήγορα έγινε μέλος της Μπαρσελόνα Β και στις 2 Οκτωβρίου του 1999 έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα.
Μέχρι τότε αγωνιζόταν σαν δεξί μπακ αλλά οι ικανότητες και η δουλειά του το έφεραν να αγωνίζεται και σαν κεντρικό αμυντικός, θέση στην οποία έπαιξε τελικά τα περισσότερα χρόνια στους Μπλαουγκράνα αλλά και την Εθνική Ισπανίας. Χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 2004-05 για να κατακτήσει τον πρώτο του τίτλο. Έναν χρόνο μετά ήταν η κολόνα του Φρανκ Ράικαρντ στην άμυνα και σήκωσε σαν αρχηγός το Champions League στον τελικό του Παρισιού το 2006 κόντρα στην Αρσεναλ.
Κλειδί και για τον Πεπ Γκουαρδιόλα, ο Πουγιόλ στα τελευταία χρόνια της καριέρας του έζησε την πιο επιτυχημένη περίοδο των Καταλανών. Οταν κρέμασε τα παπούτσια του ήταν ο παίκτης Νο2 με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία του κλαμπ, πίσω μόνο από τον Τσάβι. Από τα highlight της καριέρας του ήταν το 2009 η στιγμή που φίλησε το περιβραχιόνιο στο 2-6 της Μπάρτσα επί της Ρεάλ αλλά και το 2011 όταν έδωσε στον Ερικ Αμπιντάλ να σηκώσει το Κύπελλο του Champions League στο «Γουέμπλεϊ».
Πεπ Γκουαρδιόλα
Ένας από τους τελευταίους “crack” όπως λένε οι Ισπανοί τους παικταράδες, ο Πεπ Γκουαρδιόλα γεννήθηκε το 1971 στο Σαντπεδόρ της Βαρκελώνης. Αφού πέρασε από όλες τις μικρές κατηγορίες της Μπάρτσα, έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα τη σεζόν 1990-91. Τεχνίτης χαφ που έβλεπε πολύ γήπεδο, συνέδεσε το όνομά του με μία από τις καλύτερες εποχές στην ιστορία των Μπλαουγκράνα, όταν ήταν μέλος της Dream Team του Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος είχε πει ότι ο Γκουαρδιόλα είναι ο διάδοχός του.
Ο Πεπ τη δεκαετία του ’90 ήταν συμπαίκτης μεταξύ άλλων με τους Ρομάριο, Λάουντρουπ, Μπακέρο, Θουμπιθαρέτα, Στόιτσκοφ, Κούμαν, Αμόρ, Φίγκο, Ρονάλντο, Ριβάλντο, Λουίς Ενρίκε. Από τις χειρότερες στιγμές της καριέρας του ήταν ο τραυματισμός που υπέστη το 1997-98 και τον ανάγκασε σε απουσία εντός χρόνου από τους αγωνιστικούς χώρους. Ο κύκλος του ως παίκτης της Μπαρσελόνα ολοκληρώθηκε στο τέλος της σεζόν 2000-01 όταν αποχώρησε με προορισμό την Ιταλία και την Μπρέσια. Το 1992 κατέκτησε το Χρυσό Μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης με την Εθνική Ισπανίας.
Ριβάλντο
Ο γεννημένος στο Ρεσίφε το 1972 αποκτήθηκε από την Λα Κορούνια στις αρχές της σεζόν 1997-98 με σκοπό να κάνει τους οπαδούς να ξεχάσουν τον συμπατριώτη του, Ρονάλντο, οποίος έφυγε για την Ιντερ ύστερα από μία μαγική χρονιά. Και πραγματικά τα κατάφερε, με τον ψηλό και αδύνατο Βραζιλιάνο να επιδεικνύει σπάνια τεχνική και ένα τρομερό αριστερό πόδι με το οποίο σκόραρε με σουτ, φάουλ, πέναλτι.
Αν και δεν ήταν καθαρός επιθετικός, αφού αγωνιζόταν στα αριστερά και ως δεκάρι, στα πέντε χρόνια που φόρεσε τη φανέλα της Μπαρσελόνα σκόραρε 136 φορές σε 253 αγώνες. Ήταν παίκτης με χαρακτήρα, σοβαρή προσωπικότητα και μιλούσε στο γήπεδο. Η ποιότητα που διέθετε του χάρισε την Χρυσή Μπάλα το 1999.
Σαμουέλ Ετό
Πέρασε στην ιστορία σαν το “αδάμαστο λιοντάρι”, σαν τον επιθετικό που ποτέ δεν τα παράτησε. Κατά τη διάρκεια των πέντε ετών που έμεινε στην Μπαρσελόνα ήταν το σημείο αναφοράς μίας ομάδας που κατακτούσε τίτλους χάρη στα δικά του κρίσιμα γκολ. Εκείνος ήταν που σκόραρε στους τελικούς του 2006 στο Παρίσι και του 2009 στην Ρόμα. Ο Καμερουνέζος αποκτήθηκε τον Αύγουστο του 2004 από την Μαγιόρκα, ενώ η Ρεάλ Μαδρίτης κατείχε το 50% των δικαιωμάτων του. Με τη φανέλα των Μπλαουγκράνα δεν άργησε να γίνει εφιάλτης για τους αντίπαλους τερματοφύλακες.
Οι ασίστ των Ντέκο, Ροναλντίνιο, Ινιέστα, Τσάβι, Μέσι είχαν στόχο τον Ετό, ο οποίος έβαλε 152 γκολ σε 232 αγώνες με την Μπάρτσα. Μία εκπληκτική επίδοση που έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στο βιβλίο των καλύτερων επιθετικών της Μπαρσελόνα. Στο τέλος της σεζόν 2008-09 με 108 γκολ σε 144 αγώνες πρωταθλήματος ήταν ο 3ος σκόρερ της Μπαρσελόνα στο πρωτάθλημα πίσω από τους Θέσαρ και Κουμπάλα. Με 130 τέρματα σε 199 παιχνίδια βρίσκεται στην 3η θέση των παικτών με το καλύτερο ποσοστό σκοραρίσματος στην ιστορία του κλαμπ, πίσω επίσης από Θέσαρ-Κουμπάλα και μαζί με τον Ριβάλντο. Ηταν ο πρώτος σκόρερ στα πρωταθλήματα του 2004-05 (25 μαζί με Φορλάν) και 2005-06. Αναδείχθηκε κορυφαίος Αφρικανός παίκτης το 2003, το 2004 και το 2005.
Ροναλντίνιο
Επαιξε στην Μπαρσελόνα για πέντε χρόνια και πρόλαβε να γίνει ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών κατακτώντας δύο πρωταθλήματα και το Champions League. Ο μεσοεπιθετικός από το Πόρτο Αλέγκρε αποκτήθηκε από τους Μπλαουγκράνα το καλοκαίρι του 2003 όταν στον κλαμπ ξεκινούσε το νέο project με τον Φρανκ Ράικαρντ στον πάγκο. Εκείνος ήταν το ’10” της Μπάρτσα για τα επόμενα πέντε χρόνια στα οποία μάγεψε εκτός από αυτόν στον «Καμπ Νου» ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό κόσμο με το σπάνιο ταλέντο του και τα πράγματα που πολλές φορές δεν έπιανε σε real time το ανθρώπινο μάτι.
Επί των ημερών του στους Καταλανούς πέτυχε 94 γκολ, ξεχώρισε για τη βοήθειά του στο δημιουργικό κομμάτι με πολλές ασίστ ενώ ήταν πολύτιμος στην πορεία για τα δύο σερί πρωταθλήματα και το Champions League του 2006 στο Παρίσι. Highlight στην ιστορία του αθλητισμού το πάρτι που έκανε στις 19 Νοεμβρίου του 2005 σε βάρος της Ρεάλ Μαδρίτης στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» που ανάγκασε τους οπαδούς των Μερένγκες να τον χειροκροτήσουν. Με δύο δικά του απίστευτα γκολ η Μπάρτσα νίκησε 0-3 την αιώνια αντίπαλό της. Το 2005 κατέκτησε την Χρυσή Μπάλα.
Μίκαελ Λάουντρουπ
Ο «Michelino» Λάουντρουπ ήταν το αστέρι της Dream Team, ένας δημιουργικός στράικερ του οποίου η κλάση έδωσε τροφή για εγκωμιαστικά σχόλια προς το όνομα του. Ο Δανός στράικερ (Frederiksberg 1964) πήρε το 1989 από την Γιουβέντους, μεταγραφή για τη Μπαρσελόνα.
Το deal έφερε μουρμούρες, ωστόσο με την είσοδό του στο Καμπ Νου όλα άλλαξαν.¨Έδειχνε άνετος και ικανός να προσφέρει μαθήματα υψηλής τεχνικής σε κάθε παιχνίδι. Ήταν εξαιρετικός στο ένας εναντίον ενός, ενώ ταυτόχρονα με τις ασίστ του κατάφερνε να διαλύσει τις αντίπαλες άμυνες. Στη θητεία του αποδείχθηκε ένας από τους καλύτερους πασέρ στον κόσμο και οι φίλοι της Μπαρσελόνα κρέμασαν στο Καμπ Νου προς τιμήν του πανό που έγραφε «Enjoy Laudrup».
Τι πρόλαβε να κάνει; Σκόραρε 93 γκολ σε 288 παιχνίδια με τη φανέλα της Μπαρσελόνα πολλά από τα οποία συνέβαλαν στην κατάκτηση σημαντικών τίτλων. Μετά από μια χρονιά αντιπαράθεσης με τον Γιόχαν Κρόιφ, ο Δανός ήταν έτοιμος να φύγει. Οι Καταλανοί συγκέντρωσαν 20.000 υπογραφές για να τον κρατήσουν στην ομάδα, αλλά ο Δανός δεν μπορούσε να μείνει. «Μετά τη φανέλα της Μπαρσελόνα, δεν μπορώ να με φανταστώ με φανέλα άλλης ισπανικής ομάδας» τόνιζε λίγες ημέρες πριν την … προδοσία. Το καλοκαίρι του 1994 υπέγραψε στη Ρεάλ, έγινε από τα πιο μισητά πρόσωπα, αλλά η οργή καταλάγιασε και το «Enjoy» δεν θα ξεχαστεί ποτέ στις εξέδρες του Καμπ Νου.
Χρίστο Στόιτσκοφ
Χρίστο Στόιτσκοφ, ένας εκρηκτικός χαρακτήρας, «άναρχος», αλλά κυρίαρχος στο γήπεδο. Στην ΤΣΣΚΑ Σόφιας, πέτυχε 104 γκολ, έριξε ξύλο, τιμωρήθηκε με ένα χρόνο απουσίας από τα γήπεδα, αλλά η παρουσία του ήταν επιβλητική. Η Μπαρσελόνα θα αφήσει στην άκρα τον χαρακτήρα του, θα επικεντρωθεί στο ανυπέρβλητο ταλέντο του και θα τον αποκτήσει. Έμεινε στο σύλλογο μέχρι το 1998, με διάλειμμα ενός έτους (1995-96) όπου αγωνίστηκε με τα χρώματα της Πάρμα (Ήταν πολλά τα λεφτά…).
Ο Στόιτσκοφ ήταν ένα από τα αστέρια της Dream Team, και από τα αγαπημένα παιδιά της εξέδρας τη δεκαετία του ’90, τόσο για τις ποδοσφαιρικές του αρετές όσο και για το μαχητικό του πνεύμα. Πολυσύνθετος μεσοεπιθετικός που μπορούσε να παίξει το ίδιο καλά και στα αριστερά καθώς και στο κέντρο, με κύρια όπλα του την ταχύτητά του και το φονικό του ένστικτο. Από τους σπουδαιότερους παίκτες της εποχής εκείνης, ήταν ο μοναδικός ποδοσφαιριστής της Mπαρτσελόνα που είχε στην κατοχή του Ευρωπαϊκό τίτλο (1992), Χρυσό Παπούτσι(1990) αλλά και Χρυσή Μπάλα(1995). Ήταν ένα χαρισματικό άτομο τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδων και υπερασπιζόταν τη φανέλα της Μπαρσελόνα κάθε λεπτό που τη φορούσε. Στα 32 του χρόνια, αντιλαμβάνεται πως ο κύκλος του στην ομάδα έκλεισε οριστικά, έφυγε, αλλά η καρδιά του θα μείνει για πάντα στη Βαρκελώνη.
Ρόναλντ Κούμαν
Ο «Τίντιν» Κούμαν έμεινε στην ιστορία της Μπαρσελόνα σκοράροντας το γκολ που της χάρισε το Ευρωπαϊκό Κύπελο το 1992 στο Wembley. Ο Ολλανδός αμυντικός ήταν μία από τις κεντρικές φιγούρες της Dream Team, καθώς δέσποζε μπροστά από την αμυντική γραμμή τόσο με τα κοψίματα του αλλά και με την ικανότητά του να δημιουργεί επικίνδυνες φάσεις με τις πάσες του.
Πέρα από την ικανότητά του αυτή όμως, ο «Τίντιν» ήταν σπεσιαλίστας στα στημένα ενώ και το σουτ του ήταν… πραγματικός κεραυνός. Παρ’ότι πρόκειται για έναν αμυντικό παίκτη, στα 6 χρόνια του με την Μπαρσελόνα σκόραρε 102 γκολ.
Εκτός γηπέδων ,ο Ρόναλντ, ήταν γνωστός φυσιολάτρης και αδιαφιλονίκητο είδωλο της εποχής. Ακόμα αποτέλεσε μέλος του προπονητικού τιμ της αγαπημένης του ομάδας από τον Ιούνιο του 1998 ως το Δεκέμβρη του 1999, ενώ έχει μια θέση στην καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών στους Καταλανούς.
Χοσέ Μαρία Μπακέρο
Μπακέρο, ο ακούραστος μέσος της Dream Team και μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες στην ιστορία του συλλόγου. Όλοι στην Καταλονία θα τον θυμούνται και για το ιδιαίτερης σημασίας γκολ του στην κατάκτηση της ευρωπαϊκής κούπας το 1992.
Υπέγραψε στη Μπάρτσα το 1988 από τη Ρεάλ Σοσιεδάδ, όντας ένας επιθετικός μέσος, ο οποίος έδινε τα πάντα για την ομάδα. Η ικανότητά του να ελίσσεται ανάμεσα στους αμυντικούς και η ευχέρεια που είχε στο ψηλό παιχνίδι τον βοήθησαν να πετύχει σημαντικά γκολ. Ο Κρόιφ του έδωσε τη μπακέτα, ο Μπακέρο εγκλιματίστηκε τάχιστα και έδειξε αμέσως τις ηγετικές του ικανότητες.
Δε χρειάστηκε πολύς καιρός για να εξελιχθεί σε έναν απ’ τους σημαντικότερους παίκτες της, καθώς υπήρξε η καρδιά και η ψυχή της ομάδας. Δίχως αμφιβολία το σημαντικότερο γκολ της καριέρας του ήταν αυτό της 6ης Νοεμβρίου του 1991 στο Καϊσερσλάουτερν για το β” γύρο της φάσης των 16 του Ευρωπαϊκού. Μόλις 30» πριν το τέλος, η Μπάρτσα έχανε 3-0 και μαζί την ευκαιρία να συνεχίσει στον θεσμό. Ο Κούμαν σέντραρε και ο Μπακέρο έστειλε με κεφαλιά τη μπάλα στα δίχτυα. Χάρη σε αυτό το γκολ οι Καταλανοί έφτασαν στο Wembley.
Γιόχαν Κρόιφ
Γιόχαν Κρόιφ, ο Ιπτάμενος Ολλανδός που με το αέρινο στυλ του, τη μοναδική του ικανότητα να διευθύνει μαεστρικά ένα ματς αποτέλεσε τον ηγέτη της Μπάρτσα. Η αστείρευτη ποιότητά του,του χάρισε παγκόσμια αναγνώριση και τρεις Χρυσές Μπάλες (1971,1973 και 1974). Ο Ολλανδός υπέγραψε στη Μπαρσελόνα τον Αύγουστο του 1973 μετά από μακρά περίοδο διαπραγματεύσεων με τον πρώην του σύλλογο, τον Αγιαξ.Στην πρώτη του κιόλας σεζόν ήταν πρωταγωνιστής της Μπαρτσελόνα στη κατάκτηση του Πρωταθλήματος έπειτα από 14 χρόνια.
Στο μυαλό των οπαδών θα μείνουν πάντα χαραγμένες οι εικόνες από το γκολ που σκόραρε εναντίον της Ατλέτικο, αλλά και η εμφάνισή του στο εμφατικό 0-5 εναντίον της Ρεαλ στο Μπερναμπέου το 1974. Αποχώρησε από το σύλλογο το 1978. Απίστευτος δημιουργός, ιδανικός εκτελεστής, τρομακτική αντίληψη του χώρου, μοναδικός στο να κάνει… δώρα στους παίκτες του. Αξίζει να σημειωθεί, πως ο Κρόιφ υπήρξε ο πρώτος παίκτης της Μπαρσελόνα που φόρεσε τα χρώματα της σενιέρα στο περιβραχιόνιο.
Εστανισλάου Μπασόρα
Ο Μπασόρα θεωρείται ένας από τους καλύτερους εξτρέμ στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Γεννημένος το 1926 ήταν μέρος της εκπληκτικής επιθετικής γραμμής που είχε δημιουργήσει ο Ζοάν Μανουέλ Σεράτ δίπλα στους Κουμπάλα, Θέσαρ, Μορένο και Μαντσόν. Εξαιρετικός εξτρέμ, που μπορούσε σε πολύ μικρό χώρο να κάνει εκπληκτικά πράγματα. Αργότερα έγινε γνωστός ως το «τέρας του Κολούμπες», καθώς στο ομώνυμο στάδιο έκανε χατ τρικ στο ματς με την Γαλλία μέσα σε 15’! Ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες του Μουντιάλ του 1950 στη Βραζιλία, ενώ αποσύρθηκε το 1958.
Λαντιζλάο Κουμπάλα
Εξελίχθηκε σε μυθική μορφή των Μπλαουγκράνα. Ο Λαντιζλάο Κουμπάλα γεννήθηκε το 1927 και υπέγραψε στην Μπαρσελόνα τον Ιούνιο του 1950, όταν έφτασε στην Ισπανία ως πρόσφυγας από την Ουγγαρία. Μέχρι να κάνει το ντεμπούτο του με τους Καταλανούς τον Απρίλιο του 1950 είχε κολλήσει στη γραφειοκρατία. Είχε υπογράψει, όμως, σε χρυσή εποχή για τον σύλλογο. Αγωνίστηκε στη μεσαία γραμμή και έλαμψε. Εκπληκτική τεχνική, εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, έγινε γρήγορα ο ηγέτης εκείνης της Μπαρσελόνα. Με αυτόν… μαέστρο η ομάδα κέρδισε τα πάντα τη σεζόν 1951-52. Στα χρόνια που ακολούθησαν δεν κατάφερε να φτάσει στα ίδια στάνταρ απόδοσης λόγω των τραυματισμών, που προέρχονταν κυρίως από το πολύ σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων. Κατάφερε να λάμψει ξανά στο τέλος της δεκαετίας του ’50, ενώ αποσύρθηκε το 1961, για να επιστρέψει και να εγκαταλείψει οριστικά την ενεργό δράση το 1963. Το 1980 έκατσε και στον πάγκο της Μπαρσελόνα ως πρώτος προπονητής, χωρίς όμως επιτυχία.
Λουίς Σουάρεθ
Θεωρείται – και όχι άδικα – από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τα ισπανικά γήπεδα. Ο Σουάρεθ, γεννημένος το 1935, ήταν το μεγάλο αστέρι της Μπαρσελόνα στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Ο «χρυσός Γαλινθιάνος» αποκτήθηκε από την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια και είχε όλα όσα μπορούσες να βρεις σε έναν ποδοσφαιριστή. Απίστευτο ταλέντο, εξαιρετικές κινήσεις με και χωρίς την μπάλα, εκπληκτικό σουτ. Εκείνο που τον έκανε να ξεχωρίζει, όμως, ήταν το… αρχοντικό του στιλ. Η ομάδα του Ελένιο Ερέρα (1958-60) στηρίχθηκε πάνω του, όμως οι οπαδοί διχάστηκαν λόγω και της παρουσία του Κουμπάλα, παρότι οι δυο τους ήταν πολύ καλοί φίλοι. Το 1961, έχοντας κερδίσει το Χρυσό Παπούτσι, άφησε την Μπαρσελόνα, που τότε αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα και αποφάσισε να τον πουλήσει στην Ίντερ για 25 εκατ. πεσέτας. Το timing της ανακοίνωσης δεν ήταν καθόλου καλό, καθώς λίγες ημέρες αργότερα η Μπαρτσελόνα ηττήθηκε από την Μπενφίκα στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Οι επιτυχίες στην καριέρα του Σουάρεθ συνεχίστηκαν και στην Ιταλία, όπου συνέχισε να κάνει συλλογή τίτλων.
Κάρλες Ρέσακ
Γιος υπαλλήλου της Μπαρσελόνα, ο Ρέσακ γεννήθηκε στην Βαρκελώνη το 1947. Έπαιξε στη δεξιά πλευρά και έγινε γνωστός για την τεχνική του, για τα εξαιρετικά του στημένα και τις κούρσες του. Με 656 εμφανίσεις και 197 γκολ, παρότι δεν έπαιζε την κορυφή της επίθεσης είναι 8ος σκόρερ στην ιστορία των Μπλαουγκράνα! Αποσύρθηκε το 1981 και ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα ως βοηθός του Λουίς Αραγονές. Στη συνέχεια έκατσε δίπλα στον Γιόχαν Κρόιφ, πριν κάτσει στον πάγκο της Μπαρσελόνα και ως πρώτος προπονητής τη σεζόν 2001-02, σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για τον σύλλογο.
Χουάν Μανουέλ Ασένσι
Είναι μία από τις εμβληματικές μορφές της Μπαρσελόνα τη δεκαετία του ’70. Γεννημένος το 1949 αποτέλεσε το «μηχανάκι» των Μπλαουγκράνα στη μεσαία γραμμή. Αποκτήθηκε από την Έλτσε και τη σεζόν 1973-74, όταν η Μπαρσελόνα κατέκτησε το πρωτάθλημα, δεν έχασε ούτε ένα ματς. Ήταν η σεζόν που εμφανίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού, και σκόραρε στο δρόμο για την κατάκτηση του τροπαίου από τους Καταλανούς. Η σεζόν 1980-81 ήταν η τελευταία του, πριν μετακομίσει στο Μεξικό για λογαριασμό της Πουέμπλα. Τον Μάιο του 1981 φόρεσε για τελευταία φορά τη φανέλα της Μπαρσελόνα σε ματς προς τιμή του με την ομάδα που τότε ανήκε (Πουέμπλα). Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την προπονητική και πέρασε και από τα τμήματα υποδομής της Μπαρσελόνα.
Παουλίνο Αλκάνταρα
Γεννήθηκε το 1896 στις Φιλιππίνες και έγραψε ιστορία με τη φανέλα της Μπαρσελόνα, πετυχαίνοντας 369 γκολ σε 357 αγώνες, τα περισσότερα από κάθε άλλον. Το παρουσιαστικό του έκανε τόση αίσθηση στους οπαδούς, που ο Παουλίνο θεωρείται ο πρώτος σταρ στην ιστορία των Μπλαουγκράνα.
Μέλος της εκπληκτικής ομάδας της δεκαετίας του ’20, ήταν γνωστός για το πολύ δυνατό του σουτ. Σε ένα φιλικό, μάλιστα, ανάμεσα στην Ισπανία και τη Γαλλία το 1922 έσκισε τα δίχτυα! Αποφάσισε να βάλει τέλος στη μεγάλη του καριέρα το 1927, προκειμένου να γίνει γιατρός. Η συνέχεια τον βρήκε στο Διοικητικό Συμβούλιο της Μπαρσελόνα, στο οποίο παρέμεινε από το 1931 μέχρι και το 1934.
Ζόσεπ Σαμιτιέρ
Ο Σαμιτιέρ ήταν από τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο στα χρόνια του (γεννημένος το 1902). Από τις εμβληματικές φιγούρες στην Ιστορία της Μπαρσελόνα, την οδήγησε στη χρυσή εποχή της δεκαετίας του ’20. Σε μία εποχή που ο Τύπος δεν υπήρχε στο βαθμό που υπάρχει σήμερα, η φήμη του γιγαντώθηκε. Όλοι μιλούσαν για τον «μάγο». Όλη η ομάδα χτίστηκε γύρω του και τελικά εξαιτίας του οι Καταλανοί αναγκάστηκαν να αλλάξουν γήπεδο, καθώς γινόταν το αδιαχώρητο για χάρη του! Έτσι, το «Las Corts» εγκαινιάστηκε το 1922.
Με τον Σαμιτιέρ η Μπαρσελόνα πανηγύρισε 12 πρωταθλήματα Καταλονίας και το πρώτο ενιαίο ισπανικό πρωτάθλημα τη σεζόν 1928-29. Αν και ξεκίνησε την καριέρα του ως μέσος, όλοι θυμούνται έναν εκπληκτικό επιθετικό, που σκόραρε 326 γκολ με την μπλαουγκράνα φανέλα! Ο Σαμιτιέρ έκανε και στον πάγκο της Μπαρσελόνα από το 1944 μέχρι και τα 1947, κερδίζοντας το πρωτάθλημα το 1945. Συνέχισε να υπηρετεί τον σύλλογο μέχρι τον θάνατό του και ήταν ο άνθρωπος πίσω από την μεταγραφή του Κουμπάλα το 1950. Άφησε την τελευταία του πνοή το 1993 και ένας από τους δρόμους γύρω από το «Καμπ Νου» πλέον φέρει το όνομά του.
Σέσαρ Ροδρίγκες
Χωρίς αμφιβολία ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες, που φόρεσαν τη φανέλα της Μπαρσελόνα. Ο Σέσαρ Ροδρίγκες γεννήθηκε το 1920 και εξελίχθηκε σε χαρισματικό σκόρερ. Βρίσκεται στο top 3 των σκόρερ όλων των εποχών των Μπλαουγκράνα, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ τη σεζόν 1947-48, ενώ άλλες 3 φορές έμεινε στη δεύτερη θέση του σχετικού πίνακα. Πρώτος σκόρερ της Μπαρσελόνα κάθε σεζόν από το 1944 μέχρι και το 1951, ήταν από τις κεντρικές φιγούρες της μεγάλης ομάδας στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’50.
Ο Σέσαρ μπορούσε να σκοράρει με κάθε τρόπο. Αν και δεν ήταν ποτέ ο απόλυτος σταρ των Καταλανών, ήταν πάντα από εκείνους που έβρισκαν τις λύσεις και ξεχώριζαν. Μετά το τέλος της καριέρας του έκατσε και στον πάγκο της Μπαρσελόνα το 1963, όμως άντεξε μόλις για έναν χρόνο στα δύσκολα εκείνα χρόνια για τον σύλλογο. Για 60 χρόνια παρέμενε ο πρώτος σκόρερ στην Ιστορία της Μπαρσελόνα στο πρωτάθλημα με 232 γκολ μέχρι να τον ξεπεράσει ο Λιονέλ Μέσι.
Εβαρίστο Ντε Μασέδο
Γεννημένος στο Ρίο Ντε Τζανέιρο το 1933 ο Εβαρίστο Ντε Μασέδο έγινε ένας από τους πρώτους ξένους στην Ιστορία της Μπαρσελόνα. Ανακάλυψη του Σαμιτιέρ, που εισηγήθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη την απόκτησή του, εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους σκόρερ των Καταλανών.
Ο Βραζιλιάνος είχε εκπληκτικό μέσο όρο γκολ στο 0,8! Ήταν γρήγορος, μπορούσε να σκοράρει με κάθε τρόπο και για 5 χρόνια δημιούργησε το τέλειο δίδυμο στην επίθεση της Μπαρσελόνα δίπλα στον Μαρτίνεθ. Η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα του ήταν αναμφίβολα το γκολ του τον Νοέμβριο του 1960, που άφησε για πρώτη φορά την Ρεάλ Μαδρίτης εκτός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το 1962 αποφάσισε να μην δεχθεί την πρόταση για να λάβει ισπανικό διαβατήριο και άφησε την Μπαρσελόνα, υπογράφοντας στην Ρεάλ.
Μιγκέλι
Ο πρώτος σε συμμετοχές στην Ιστορία της Μπαρσελόνα είναι ο Μιγκέλ Μπερνάρντο Μπιανκέτι. Ή απλά Μιγκέλι. Γεννήθηκε το 1951 και φόρεσε την μπλαουγκράνα φανέλα 664 φορές, όντας ένας από τους καλύτερους κεντρικούς αμυντικούς στην Ιστορία του συλλόγου. Έφτασε στην Μπαρσελόνα το 1973 και στην πρώτη του σεζόν κατάφερε να αγωνιστεί μόλις μία φορά, καθώς έπρεπε να κάνει τη θητεία του στον στρατό.
Το νούμερο «3» από την επόμενη σεζόν ήταν βασικό και αναντικατάστατο, εκτός από την εποχή που ο Ούντο Λάτεκ έκανε στον πάγκο. Δυνατός, ασυμβίβαστος, έπαιζε πάντα με πάθος, δίνοντας το 100%. Η ιστορία με τον ίδιο να παίζει με σπασμένη κλείδα στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1979 στη νίκη της Μπαρσελόνα επί της Φορτούνα Ντίσελντορφ (4-3 στην παράταση) είναι από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του. Ένας πραγματικός θρύλος της Μπαρσελόνα.
ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗΣ
Εξι προπονητές που έγραψαν τη δική τους Ιστορία στην Καταλωνία. Εξι τεράστιες προσωπικότητες που έβαλαν τη σφραγίδα τους, ώστε η Μπαρσελόνα να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. Από τον Ο' Κόνελ και τη σωτηρία της, στην ομάδα του Ντάουτσικ και των πέντε κυπέλλων. Το πρώτο Ευρωπαϊκό με Κρόιφ, η καταξίωση με Ράικαρντ και η αποθέωση της ομάδας του Γκουαρδιόλα, της κορυφαίας για πολλούς ομάδας που πέρασε ποτέ από τον Πλανήτη. Στις καρδιές όλων θα μείνει για πάντα ο Τίτο Βιλανόβα!
Προπονητής… σωτήρας!
Κανείς δεν θα σταθεί ποτέ στις τεχνικές αρετές του Πάτρικ Ο' Κόνελ, αφού για πολλούς είναι μια από τις σημαντικότερες μορφές του συλλόγου. Ηταν Ιρλανδός, αλλά στάθηκε στη Μπαρσελόνα… καλύτερα κι από Καταλανός. Το 1935 ανέλαβε τα ηνία του συλλόγου και μαζί άρχισαν ένα μεγάλο ταξίδι που θα διαρκούσε πέντε μήνες, με την ομάδα να παίζει φιλικά σε Μεξικό και ΗΠΑ. Αλλωστε, τα χρήματα που κέρδιζε θα μπορούσαν να κρατήσουν την ομάδα όρθια στην πιο δύσκολη περίοδο της Ισπανίας, στον Εμφύλιο. Με τέσσερις παίκτες γύρισε πίσω, αφού οι υπόλοιποι 12 έμειναν στην Αμερική. Εμεινε στην ομάδα πέντε χρόνια, άντεξε κακουχίες, κράτησε τη Μπάρτσα ενωμένη παρά τα πενιχρά έσοδα. Η ομάδα…. βομβαρδίστηκε, άλλαξε χρώματα, ονομασία, αλλά ο Ο' Κόνελ ήταν εκεί να την στηρίξει! Επαιξε τον ρόλο του προέδρου, ήταν προπονητής, έκλεινε φιλικά, συγκέντρωνε χρήματα για την ομάδα, ήταν ο Σωτήρας της ομάδας όταν αυτή βρέθηκε σε αδιέξοδο.
«Η Μπάρτσα των Πέντε Κυπέλλων»
Μερικά ποτηράκια κρασί, ένα… λάθος τρένο και ο Σαμιτιέρ έκανε στη Μπαρσελόνα ένα τεράστιο δώρο, τον Λάσλο Κουμπάλα. Η Ρεάλ που τον είχε προσεγγίσει, τον περίμενε στη Μαδρίτη για τις τελικές επαφές, αλλά δεν τον είδε ποτέ στον σταθμό. Στη Βαρκελώνη, ο Κουμπάλα πίεσε, πίεσε αρκετά και τελικά πέτυχε να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης μέχρι τότε στην Ιστορία του συλλόγου, αλλά και να προσληφθεί ως προπονητής, ο Φέρντιναντ Ντάουτσικ, ο πεθερός τους, μια επιλογή που θα άλλαζε και τη μοίρα της Μπάρτσα. Ο Σλοβάκος μπορεί να μην είχε την πρώτη χρονιά τον Κουμπάλα λόγω τιμωρίας του, ωστόσο κατάφερε να χτίσει ένα τεράστιο σύνολο. Στηρίχθηκε στον Ραμαλιέτς, τον Γκονσάλβο, τον Μπασόρα, τον Ροντρίγκες, αλλά και στη δική του φιλοσοφία που πέρασε άμεσα στον σύλλογο.
Η απίστευτη ομάδα του Ντάουτσικ, με τον Κουμπάλα να δικαιώνεται από τη FIFA, διέλυσε τη Ρεάλ με 4-2 για το πρωτάθλημα, έριξε στο καναβάτσο τη Βαλένθια και η Μπαρσελόνα πανηγύρισε το πρώτο νταμπλ στην Ιστορία της. Ακολούθησε το Κόπα Λατίνα. Εμεινε μια τετραετία, κέρδισε δυο νταμπλ, ενώ τη σεζόν 1951-52 η Μπάρτσα πήρε πέντε διαφορετικά κύπελλα, κι ακόμα μέχρι σήμερα είναι η γνωστή ως «Η Μπάρτσα των Πέντε Κυπέλλων». Ο Ντάουτσικ πέρασε στην Ιστορία ως ένας απο τους κορυφαίους τεχνικούς της και η ενδεκάδα: Ραμαλιέτς, Σέγκερ, Μπιόσκα, Φλοτάτς, Σεγκάρα, Μποστς, Μπασόρα, Κουμπάλα, Μορένο, Μαντσόν, Σέζαρ έγραψε τους δικούς της άθλους.
Το πρώτο Ευρωπαϊκό!
Ο «El Flaco» υπήρξε σημαία της Μπαρσελόνα ως παίκτης και τη σεζόν 1988-89 επέστρεψε στο σύλλογο αναλαμβάνοντας τον πάγκο της ομάδας. Ωστόσο πριν το συμβόλαιο του με τη Μπάρτσα είχε αποκτήσει αρκετή εμπειρία ως προπονητής, μιας απίστευτης ομάδας του, Αγιαξ, όπου τον οδήγησε και στην κατάκτηση μια ευρωπαϊκής κούπας. Στην Ολλανδία τον αγάπησαν για το επιθετικό του στυλ και την ικανότητά του να βρίσκει και να αναδεικνύει ταλέντα όπως ο Μάρκο φαν Μπάστεν και ο Ντένις Μπέργκαμπ.
Ο Κρόιφ ανέλαβε μια εντελώς νέα ομάδα μετά από ένα σκάνδαλο την προηγούμενη σεζόν, που είναι γνωστή ως «Hesperia mutiny». Ένα απίστευτο γεγονός, όταν οι παίκτες… επαναστάτησαν εναντίον του προέδρου Νούνιες που επιλύθηκε με την αποχώρηση κάθε παίκτη εκτός του Αντονι Θουμπιθαρέτα.. Βοηθός του ήταν ο Τσάρλι Ρέσακ που βρισκόταν στο σύλλογο ήδη ένα χρόνο. Ο Κρόιφ πέρασε αμέσως την φιλοσοφία του, έδωσε επιθετική γραμμή στους παίκτες του και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Αυτό όμως δεν συνέβη μόνο με την αντρική ομάδα αλλά και με τα παιδικά τμήματα όπου εφάρμοσε την ίδια επιθετική τακτική και έτσι ήταν ευκολότερο για τους νέους παίχτες να κάνουν το επόμενο βήμα στην ανδρική ομάδα. Αναμφίβολα αυτή η κίνηση του Κρόιφ να δυναμώνει τον σύλλογο σε όλες τις γραμμές εκ των έσω εξηγεί την επιτυχία του.
Ωστόσο τα οκτώ χρόνια που ήταν ο Ολλανδός στην ομάδα-ο προπονητής με τις περισσότερες συνεχόμενες χρονιές στον πάγκο των Μπλαουγκράνα- δεν πέρασαν δίχως δυσκολίες. Αξίζει να σημειωθεί ότι τον Γενάρη του 1991 υποχρεώθηκε σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, γεγονός που σχετίζεται άμεσα με την αγάπη του για το τσιγάρο.
Με την επέμβαση του Κρόιφ η Μπάρτσα αγωνιστικά έμεινε στάσιμη, ωστόσο χρόνο με το χρόνο και απίστευτο πείσμα του, η Μπαρσελόνα έφτασε στο πολυπόθητο ευρωπαϊκό μέσα στο Γουέμπλεϊ.
Η ομάδα που για τέσσερα διαδοχικά χρόνια είχε το παρατσούκλι Dream Team κέρδιζε θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Αυτή η ομάδα εκτός από την παρουσία τριών από τους καλύτερους ξένους (Λάουντρουπ ,Κούμαν,Στόιτσκοφ και Ρομάριο στη συνέχεια) είχε ένα βασικό κορμό από Βάσκους και Καταλανούς (Μπακερο, Γκουαρδιόλα, Σαλίνας, Σέρχι, Φερέρ…) που δημιούργησαν ένα πανίσχυρο σύνολο μαζί με παίκτες όπως ο Εουσέμπιο, ο Αμόρ και ο Ναδάλ.
Παρ’ όλα αυτά τα δύο τελευταία χρόνια του Ολλανδού δεν ήταν το ίδιο επιτυχημένα και η ομάδα δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε έναν τίτλο. Αποτέλεσμα των συνεχών συγκρούσεών του με τον πρόεδρο Λουίς Νούνιεζ, ήταν η αποχώρηση του.
Κανένας στην Ιστορία του συλλόγου δεν έχει καταφέρει να κερδίσει τόσους πολλούς τίτλους όσους αυτός. Πρωταθλητριών, Κυπελλούχων, 4 Πρωταθλήματα,1 Σουπερ Καπ Ισπανίας,1 Ευρωπαϊκό Σουπερ Καπ και 3 Κύπελλα Ισπανίας.
Υποκλίθηκαν στον Ολλανδό!
Ο Ράικαρντ ανέλαβε προπονητής της Μπαρσελόνα το καλοκαίρι του 2003 για να αντικαταστήσει τον Ράντομιρ Αντιτς. Στην πενταετή θητεία τους ως προπονητής κέρδισε αρκετούς τίτλους μεταξύ των οποίων το πρωτάθλημα Ισπανίας (2005 και 2006) και το Champions League (2006), αλλά κυρίως με τον κομψό του τρόπο κέρδισε το σεβασμό όλων.
Ο Φρανκ που ήρθε στην ομάδα με τη φήμη του ήρεμου ανθρώπου ξεκίνησε την πορεία του με τους Τεν Κάτε (πρώην προπονητής της Μπρέντα) και Εουσέμπιο Σανκριστάν (πρώην μελος της Dream Team) για βοηθούς του.
Σαν προπονητής ήταν πολύ ανοιχτός και επικοινωνιακός με παίχτες και συναδέλφους. Η φιλοσοφία του για το ποδόσφαιρο προερχόταν από την Ολλανδική σχολή, άρα επιθετικό ποδόσφαιρο, πολύ πίεση και ΠΑΙΧΝΙΔΙ από τα άκρα. Ιδιαίτερο βάρος έδωσε και στην άμυνα όντας ποδοσφαιριστής της Μίλαν μια πενταετία. Ηταν πάντα πιστός στις αρχές του, ότι και αν συνέβαινε, και αποτελούσε υπόδειγμα συμπεριφοράς τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδων. Τα πρώτα τρία χρόνια η παρουσία του ήταν άκρως θετική με δυο πρωταθλήματα και έναν ευρωπαϊκό τίτλο, ωστόσο δεν συνέβη το ίδιο και τα δύο επόμενα χρόνια.
Η εποχή του Φρανκ ξεκίνησε το 2003-04 με τον Ροναλντίνιο να είναι το αστέρι της ομάδας. Ο σύλλογος διένυε τέσσερις άγονες σεζόν και έπαιζε στο UEFA. Μετά από το αποτυχημένο πρώτο μισό σημείο αναφοράς αποτελεί η έλευση του Ολλανδού μέσου Εντγκαρ Ντάβιντς στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Η ομάδα κατάφερε να τερματίσει δεύτερη, κάτι που αρχικά έμοιαζε απίθανο. Στο UEFA αποκλείστηκε από τη Σέλτικ και στο Κύπελλο από τη Σαραγόσα.
Μια ακόμα σεζόν χωρίς τίτλο για την Μπαρσελόνα μα τώρα το μέλλον του συλλόγου έδειχνε πιο ελπιδοφόρο. Τη σεζόν 2004-05 η ομάδα έκανε τη ρελάνς φέρνοντας παίχτες όπως τους: Ετό, ο Ντέκο, Εντμίλσον, Σιλβίνιο, Μπελέτι, Λάρσσον και Ζιουλί. Παρά τους σοβαρούς τραυματισμούς που αντιμετώπισε εκείνη τη χρονιά, η Μπάρτσα ξεπέρασε κάθε δυσκολία και έφτασε δίκαια στη κατάκτηση του τίτλου με φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο. Αποκλείστηκε στο Champions League από την Τσέλσι, όμως όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους!
Η καλύτερη σεζόν του Φρανκ στο πάγκο της Μπαρσελόνα ήταν αναμφίβολα τη χρονιά 2005-06.Η ομάδα του αρχικά καθήλωσε την Ευρώπη με καταπληκτικές εμφανίσεις στο Stamford Brigde (1-2) και στο San Siro (0-1) και τελικώς κατέκτησε το τίτλο νικώντας στο Παρίσι την Αρσεναλ (2-1) με απίστευτη ανατροπή!
Κατέκτησε επίσης το πρωτάθλημα με εκπληκτικό ποδόσφαιρο και το απίστευτο ρεκόρ των 14 διαδοχικών νικών. Η ομάδα του… ανάγκασε τους οπαδούς της Ρεάλ να τη χειροκροτήσουν μετά το 3-0 στο Μπερναμπέου. Οι Καταλανοί κέρδισαν επίσης το Σουπερ Καπ εναντίον της Μπέτις και το μόνο αρνητικό ήταν ο αποκλεισμός από τη Σαραγόσα για το κύπελλο. Σε ατομικό επίπεδο τη χρονιά αυτή ο Φρανκ αναδείχθηκε ο καλύτερος προπονητής της χρονιάς.
Η επόμενη χρονιά ωστόσο ήταν μια αποτυχία. Η Μπάρτσα αποκλείστηκε από τη Λίβερπουλ στη φάση των «16», έχασε το τρίτο σερί πρωτάθλημα εξαιτίας της κακής διαφοράς γκολ και αποκλείστηκε στα ημιτελικά του κυπέλλου από τη Χετάφε. Εχασε επίσης το Ευρωπαϊκό Σουπερ Καπ και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων από Σεβίλλη και Ιντερνασιονάλ αντίστοιχα.
Το καλοκαίρι του 2007 στην ομάδα εντάχθηκαν οι Ανρί, Τουρέ, Αμπιντάλ και Μιλίτο κάτι που σήμαινε πως η Μπαρτσα διέθετε ένα από τα πιο δυνατά σχήματα στην Ιστορία της. Αποκλεισμός στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και 3η στο πρωτάθλημα, με τους πολλούς τραυματισμούς βασικών να παίζουν βασικό ρόλο.
Στις 8 Μαΐου 2008 η Μπαρσελόνα ανακοινώνει την αποχώρηση του Ράικαρντ και την πρόσληψη του Γκουαρδιόλα. Παρά τις δύο αποτυχημένες σεζόν ο Ράικαρντ κέρδισε 2 Πρωταθλήματα Ισπανίας, 1 Τσάμπιονς Λιγκ, 2 Ισπανικά Σούπερ Καπ, και 3 Καταλωνικά κύπελα. Ο Ράικαρντ με το ποιοτικό ποδόσφαιρο έκανε την Μπαρσελόνα ξανά πρωταγωνίστρια και αυτό είναι σημαντικότερο και από τους τίτλους που κέρδισε.
Σε 283 επίσημα παιχνίδια είχε 167 νίκες, 64 ισοπαλίες και 52 ήττες, η Μπαρσελόνα σκόραρε 544 γκολ και δέχθηκε 254. Το ποσοστό νικών του ήταν 59% με μέσο όρο 1.92 γκολ υπέρ και 0.89 κατά. Οι 112 νίκες στο πρωτάθλημα τον έβαλαν δεύτερο πίσω από τον Κρόιφ που είχε 183.
Ο κορυφαίος της!
Ο Πεπ, ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές στην Ιστορία της Μπάρτσα, ανέλαβε χρέη προπονητή στις 18 Ιουνίου 2008 μετά από μια άκρως πετυχημένη σεζόν με τη Μπαρσελόνα Β την οποία και οδήγησε στην άνοδο στη δεύτερη κατηγορία. «Δεν μπορώ να σας υποσχεθώ τρόπαια και διακρίσεις, μπορώ μόνο να πω ότι θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε μέχρι το τέλος και στο τέλος θα είστε περήφανοι για εμάς» ήταν η πρώτη του δήλωση, με τους Καταλανούς να μη μπορούν ακόμα να χαμογελάσουν, αφού μπροστά τους είχαν κάποιον… άγνωστο προπονητή. Μια νέα εποχή ερχόταν και ο 15ος Καταλανός προπονητής στην Ιστορία του συλλόγου ανέλαβε την ευθύνη να σταματήσει μία διετή αποχή από διακρίσεις. Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποίησε το 4-3-3 το οποίο είχε ζήσει σαν ποδοσφαιριστής της Μπάρτσα καθώς και σαν προπονητής με τη μικρότερη ομάδα.
Ο Γκουαρδιόλα αναγνωρίζει μόνο ένα τρόπο παιχνιδιού. Του αρέσει το επιθετικό ποδόσφαιρο, με την κατοχή όλη δική του και αμέτρητες πάσες σε όλο το γήπεδο προκειμένου ο αντίπαλος να αναγκάζεται να κυνηγάει όλη την ώρα. Αυτό έκανε με τη μικρή και με τη μεγάλη ομάδα της Μπαρσελόνα έχοντας την περισσότερη κατοχή και τα περισσότερα σουτ για γκολ από οποιαδήποτε άλλη. Εκτιμά το ταλέντο των ποδοσφαιριστών του και βάζει τη σκληρή δουλειά και τα ατομικές θυσίες πάνω απ’όλα.
Ο Πεπ είναι ένας πολύ προσεκτικός προπονητής που δίνει βάση και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Ετοιμάζεται για το επόμενο ματς με βίντεο του αντιπάλου και ποτέ δεν σκέφτεται πέρα από το επόμενο παιχνίδι. Συνάμα η ικανότητά του να εμψυχώνει τους παίκτες του έκανε την ομάδα να βγάζει το 100% και ίσως παραπάνω κάποιες φορές στον αγωνιστικό χώρο. Η φιλοσοφία του αυτή οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση ΕΞΙ τίτλων σε μια χρονιά όπου κέρδισε το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ισπανίας, το Champions League, το Ευρωπαϊκό και το Ισπανικό Super Cup και το Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων.
Με αυτή του την επίδοση ο Πεπ έγινε ο τρίτος προπονητής στην Ιστορία που πανηγύρισε πρωτάθλημα και ως παίκτης και ως προπονητής μετά από τους Κρόιφ και Σαμιτιέρ. Είναι ο έκτος προπονητής που κατακτά Champions League και ως προπονητής και ως παίκτης, ο πρώτος τεχνικός που έκανε tremble στον 21ο αιώνα και ο πρώτος όλων των εποχών που κατακτά έξι τίτλους σε μια χρονιά. Στη δεύτερή του σεζόν κέρδισε το δεύτερο διαδοχικό πρωτάθλημα, και συνολικά 20ο στην Ιστορία του συλλόγου, δημιουργώντας ένα ρεκόρ 99 πόντων.
«Παιδιά, αφήνω τη Μπάρτσα», είπε στους ποδοσφαιριστές του στη προπόνηση της 27ης Απριλίου. Ο Γκουαρδιόλα χάραξε πορεία προς την ηρεμία που του έλειψε τόσα χρόνια, μακριά από τη σωματική και ψυχολογική φθορά που του επέβαλλε η παρουσία του στη Μπάρτσα. Ετσι, έδωσε την σκυτάλη στον συνεργάτη και κολλητό του φίλο και αποχώρησε…
Τίτο Βιλανόβα (1968-2014)
«Είσαι έτοιμος να αναλάβεις; Πιστεύω πως είσαι…» τόνισε ο Γκουαρδιόλα στον Τίτο Βιλανόβα και η Μπαρσελόνα άνοιγε μια νέα σελίδα στην Ιστορία της. Παράλληλα, συνέχισε ένα μοντέλο που είχε ξεκινήσει με την παρουσία του Πεπ στον πάγκο της. Με τον Τίτο στο πάγκο η Μπαρσελόνα σημείωσε ένα ρεκόρ στο πρωτάθλημα Ισπανίας. Υπό τις οδηγίες του η Μπάρτσα έκανε ρεκόρ γκολ και ρεκόρ περισσότερων πόντων στο πρωτάθλημα. Στις 25 Απριλίου του 2014 και σε ηλικία 45 ετών ο Τίτο αποσύρθηκε λόγω ενός σοβαρού προβλήματος υγείας το οποίο είχε διαγνωστεί δύο χρόνια νωρίτερα.
Γνωστός για την ισχυρή προσωπικότητά του και το χαρακτήρα του νικητή, ο Βιλανόβα ήταν μαθητής της στρατηγικής και υποστηρικτής του παιχνιδιού κατοχής με γρήγορες πάσες.
Στο πρωτάθλημα Ισπανίας η υπεροχή της Μπαρσελόνα ήταν αδιαμφισβήτητη. Ηταν πρώτη από την αρχή ως το τέλος του πρωταθλήματος καταφέρνοντας να συγκεντρώσει 100 βαθμούς ισοφαρίζοντας έτσι το ρεκόρ της Ρεαλ. Κατάφερε ακόμα να σπάσει το ρεκόρ παραγωγικότητας με την ομάδα να πετυχαίνει 115 γκολ σε 38 συνεχόμενα παιχνίδια σημειώνοντας 32 νίκες, 4 ισοπαλίες και μόλις 2 ήττες. Το συγκεκριμένο πρωτάθλημα έμεινε γνωστό ως το πρωτάθλημα των Τίτο και Αμπιντάλ. Ο Βιλανόβα οδήγησε την ομάδα ως τα ημιτελικά του Champions League και του Copa del Rey ωστόσο δεν κατάφερε να φτάσει σε κάποιο τελικό.
Δυστυχώς το σοβαρό πρόβλημα υγείας του δεν του επέτρεψε να αφοσιωθεί στην ομάδα και την επόμενη σεζόν και αναγκάστηκε να αφήσει τη θέση του. Τα δυσάρεστα νέα ανακοινώθηκαν στις 19 Ιουλίου του 2013. Η τελευταία φορά που ο Βιλανόβα εθεάθη στο «Καμπ Νου» ήταν στην νίκη των «μπλαουγκράνα» επί της Ρεάλ (2-1), στο «classico». Μερικούς μήνες αργότερα, στις 25 Απριλίου και σε ηλικία 45 ετών ο Τίτο υπέκυψε βυθίζοντας στο πένθος την Καταλονία. «Ο Τίτο Βιλανόβα ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και δεν θα ξεχαστεί ποτέ από τη Μπαρσελόνα. Ευχαριστούμε για όλα όσα μας δίδαξες. Αναπαύσου εν ειρήνη» έγραψε ο πρόεδρος της Μπαρσελόνα, Ζοζέπ Μαρία Μπαρτομέου.
ΠΗΓΗ: Mundo Deportivo, Blaugrana.gr, Gazzetta.gr
