Γράφει ο Ignacio Martin
Κάθε πρωί στις 8.00, εγώ και οι συμπαίκτες μου μπαίναμε στο μπάνιο «οπλισμένοι» με ισιωτικά μαλλιών και σωληνάρια κεριού/ζελέ για τα μαλλιά. Οι μικρότεροι πάλευαν με τους μεγαλύτερους για μια θέση κοντά στους καθρέφτες. Σεβόμασταν την ιεραρχία, αλλά σεβόμασταν περισσότερο τον καλλωπισμό μας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς ήταν να μπαίνεις στα αποδυτήρια της La Fabrica (ο επίσημος τίτλος της είναι «Real Madrid Youth Academy»). Μύριζες παντού καμένη κερατίνη και πρωινά χεσίματα, ενώ τα αυτιά σου γέμιζαν με reggaeton που έβγαινε με δύναμη από κάποιο φορητό στερεοφωνικό. Ήμασταν παιδιά που προσπαθούσαμε να συντονιστούμε με τα metrosexual είδωλά μας, λες και αυτό θα μας έφερνε πιο κοντά στην επιτυχία τους. Μερικοί από εμάς βγάζαμε περισσότερα λεφτά από τους γονείς μας και όλοι μας δουλεύαμε προς κάτι το άπιαστο. Το να σε παίρνει η ακαδημία της Ρεάλ ήταν όντως κάτι πολύ τιμητικό, αλλά ήταν μια από τις πιο δύσκολες εμπειρίες της ζωής μου.
Πριν γίνω μέλος της ομάδας, ζούσα με τους γονείς μου στην Τενερίφη και έπαιζα για την τοπική ομάδα, την U.D. Orotava. Μια μέρα, ένας ανιχνευτής ταλέντων με κάλεσε να παίξω σε μερικά τουρνουά με την ακαδημία της Μίλαν, η οποία είχε παράρτημα στην Avila, στην Ισπανία. Ενώ έπαιζα στο τουρνουά, οι ανιχνευτές της Ρεάλ Μαδρίτης έδειξαν ενδιαφέρον για μένα. Λίγο αργότερα, κάθισαν με μένα και τους γονείς μου σε ένα στρογγυλό τραπέζι στη Ciudad Real Madrid (το προπονητικό κέντρο της Ρεάλ) και μου προσέφεραν συμβόλαιο. Για τη σεζόν 2008-09, μου κάλυπταν όλα τα έξοδα: την πτήση από την Τενερίφη, την επανεγκατάσταση, τα έξοδα του σχολείου, τα έξοδα παραμονής στις εστίες και μηναίο εισόδημα 200 ευρώ. Υπέγραψα. Ήμουν 15 ετών και θα γινόμουν μέλος μιας εκ των καλύτερων ακαδημιών στην Ισπανία αλλά και στον κόσμο. Το μέλλον μου ήταν λαμπρότατο.
Όσο εγώ ζούσα στις εστίες, χιλιόμετρα μακριά από τους γονείς μου, μερικοί από τους συμμαθητές μου ζούσαν σε διαμερίσματα στο κέντρο της Μαδρίτης με τους δικούς τους γονείς. Ο σύλλογος ήθελε τόσο πολύ να αποκτήσει τα συγκεκριμένα παιδιά, που είχε πληρώσει τα έξοδα μετεγκατάστασης και των γονιών τους. Τα ίδια παιδιά είχαν εντοπιστεί ήδη από τις μεγάλες αθλητικές εταιρείες και είχαν υπογράψει συμβόλαια χορηγίας. Οι φίλοι μου κι εγώ τους ζηλεύαμε όταν τους βλέπαμε να ξεφυλλίζουν τους καταλόγους από τους σπόνσορές τους, επιλέγοντας ό,τι ρούχα και παπούτσια ήθελαν. Θυμάμαι μια ιστορία με ένα από αυτά τα παιδιά, που είχε αγοράσει ένα ολοκαίνουργιο Audi χωρίς καν να έχει άδεια οδήγησης.
Οι μέρες στην ακαδημία ήταν όλες ίδιες. Ξυπνούσαμε στις 8 το πρωί και πηγαίναμε για πρωινό: μπισκότα, σάντουιτς, πορτοκαλάδα, κάποιες σφολιάτες και φρούτα. Μία ώρα μετά φεύγαμε για το σχολείο, όπου τα μαθήματα διαρκούσαν μέχρι τις 5 το απόγευμα, με ένα διάλειμμα στις 2 το μεσημέρι για να φάμε. Μετά το σχολείο, επιστρέφαμε για λίγο στις εστίες με ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή μας για να φάμε τα μπισκότα και τα milkshakes που μας άφηνε πάνω στα κρεβάτια ο επιστάτης. Μετά, μπαίναμε στα λεωφορεία και πηγαίναμε στα προπονητήρια, όπου μέναμε για προπόνηση μέχρι τις 10 το βράδυ.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν νομίζω ότι η διατροφή ήταν σωστή γι' αυτά που περίμεναν να κάνουμε. Κανείς δεν μας πρόσεχε, κανείς δεν έβλεπε τι τρώγαμε. Το λεωφορείο προς τα προπονητήρια έκανε 45 λεπτά, χρόνος που χρησιμοποιούσα για να προσεύχομαι ώστε να έχω αρκετό χρόνο να αγοράσω κάτι να φάω, είτε από το κυλικείο είτε από τους αυτόματους πωλητές. Όταν όμως είχαμε χρόνο να φάμε, είχα άλλο δίλημμα: ή θα έτρωγα κάτι βαρύ και θα διέτρεχα τον κίνδυνο να το ξεράσω στην προπόνηση, ή δεν θα έτρωγα κάτι και ίσως να μην είχα αρκετή ενέργεια να βγάλω την προπόνηση.
To ανεπίσημο catering της La Fabrica ήταν ένα μικρό εστιατόριο εκεί κοντά, το Giardino. Άπειρα απογεύματα μαζευόμασταν διάφοροι και περιμέναμε στην είσοδο των εστιών για να μας φέρει ο ντελιβεράς βάφλες με σοκολάτα και χοτ ντογκ με σάλτσα μπάρμπεκιου. Το ξέραμε ότι δεν ήταν υγιεινά, αλλά ήμασταν 15 ετών.
Πέρα από το ότι πεινούσαμε κατά τη διάρκεια ή μετά την προπόνηση, το γεγονός ότι τη διατροφή μας δεν την πρόσεχε κανείς έδειχνε να επηρεάζει την απόδοσή μου. Η κακή διατροφή μπορεί να σε κάνει πιο ευάλωτο σε τραυματισμούς και να επηρεάσει το ανοσοποιητικό σου σύστημα, κάτι που μπορεί να κάνει πιο δύσκολη την ανάρρωσή σου από τους παραπάνω τραυματισμούς. Τον καιρό που πέρασα στην ακαδημία διαγνώστηκα με θλάσεις, τενοντίτιδες, διαστρέμματα στους αστραγάλους, ενώ μάζεψα υγρό στις αρθρώσεις μου. Μια φορά μάλιστα είχα περισσότερους από πέντε τραυματισμούς σε μία σεζόν. Αν και οι διαγνώσεις του ιατρικού τιμ της ακαδημίας ήταν πάντα σωστές, νομίζω πως αυτοί οι τύποι είχαν βασικό σκοπό να μας βγάλουν και πάλι στο γήπεδο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα – φρόντιζαν απλώς τους τραυματισμούς μας, δεν κοιτούσαν τη ρίζα τους.
Οι προπονήσεις ήταν ιδιαίτερα απαιτητικές και μια λάθος πάσα, μια απρόσμενη κίνηση ή μια κακή εκτέλεση μιας άσκησης, είχε ως αποτέλεσμα να ακούσεις γερή κατσάδα μπροστά σε όλους, από όλους τους προπονητές. Στη LaFabrica δεν ανταγωνιζόμασταν μόνο τις άλλες ομάδες αλλά και τους συμπαίκτες μας.
Κάθε κοιτώνας είχε 15 δωμάτια, με το κάθε δωμάτιο να στεγάζει τρία παιδιά. Όλη αυτή η τεστοστερόνη και η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα ήταν ένα πολύ δυνατό και εκρηκτικό μείγμα. Τα παιδιά μπορούσαν να γίνουν ιδιαίτερα σκληρά και ήξεραν πολύ καλά πώς να πληγώσουν το ένα το άλλο. Δεν θα σας πω με λεπτομέρειες τι έγινε όταν μάθαμε ότι ένας από τους συμπαίκτες μας είχε κατουρήσει το κρεβάτι στον ύπνο του, αλλά φαντάζομαι πως μπορείτε να συμπληρώσετε τα κενά.
Δύο φίλοι που έμεναν στο ίδιο δωμάτιο, δίπλα στο δικό μου, συχνά-πυκνά κλείδωναν την πόρτα και έπαιζαν ξύλο. Καλούσαν μερικούς από εμάς για να τους παρακολουθήσουν και για να παίξουν τον ρόλο του διαιτητή όταν οι καβγάδες γίνονταν πολύ αιματηροί. Αυτό έγινε αρκετές φορές όσο ήμουν στην ακαδημία, αλλά δεν επηρέασε τη φιλία τους.
Προσωπικά, προσπαθούσα να αντέξω την πίεση σιγοτραγουδώντας εμψυχωτικά τραγούδια κατά τη διάρκεια της μεταφοράς μας προς το προπονητικό κέντρο. Επιπλέον, έλεγα στον εαυτό μου πως είχα σιδερένια θέληση, πως αυτό που ζούσα ήταν αυτό που ήθελα.
Ο αδερφός μου με ρώτησε κάποια στιγμή γιατί έμενα στην ακαδημία αφού ήταν τόσο δύσκολο για μένα. Η αλήθεια είναι πως όταν άφησα την Τενερίφη για να πάω στη Ρεάλ, όλο το νησί με υποστήριζε και με ζήλευε ταυτόχρονα. Δεν ήθελα να απογοητεύσω την οικογένειά μου –ειδικά τον πατέρα μου– λέγοντας πως ήμουν δυστυχισμένος στη La Fabrica. Ως παιδί, δεν έμαθα ποτέ να αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου και να τα εκφράζω. Αυτή η ευκαιρία που μου είχε δοθεί ήταν κάτι που έπρεπε λογικά να θέλω και το να παραπονιέμαι γι' αυτό φάνταζε αχάριστο.
Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως αυτό που με ενοχλεί περισσότερο από το διάστημα που πέρασα στην ακαδημία ήταν η μόρφωση που έλαβα. Ή, μάλλον, αυτή που δεν έλαβα. Κάθε μέρα μετά το σχολείο πηγαίναμε κατευθείαν για προπόνηση και γυρίζαμε γύρω στις δέκα το βράδυ, για το φαγητό. Ο χρόνος μετά το βραδινό ήταν ο μόνος που είχαμε για να μελετήσουμε τα μαθήματά μας, αλλά αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο έπειτα από ώρες προπόνησης, ειδικά από τη στιγμή που είσαι 15 χρονών και πρέπει να αναλάβεις μόνος σου αυτή την ευθύνη. Το επόμενο πρωί ήμασταν και πάλι στο σχολείο, ενώ τα Σάββατα και οι Κυριακές ήταν ημέρες αγώνων.
Τον περασμένο Μάιο, καθώς έβλεπα τον ημιτελικό του Champions League μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Μάντσεστερ Σίτι, παρατήρησα πως ένας από τους παλιούς μου συμμαθητές ήταν στη βασική ενδεκάδα. Οι κινήσεις και οι εκφράσεις του δεν είχαν αλλάξει. Με χαροποίησε ιδιαίτερα που έβλεπα έναν τόσο ταλαντούχο και άξιο άνθρωπο να τα καταφέρνει. Ωστόσο, αυτό που δεν φαινόταν στο γήπεδο ήταν πως είχε μείνει δύο συνεχόμενες χρονιές στο σχολείο.
Όσο καλύτεροι γίνονταν οι παίκτες από τη χρονιά μου, τόσο λιγότερη πίεση δέχονταν για να μελετούν. Τα παιδιά αυτά δέχονταν αυτό το «μπόνους» με χαρά, διότι έκαναν αυτό που γούσταραν και αυτό που νόμιζαν ότι θα κάνουν για το υπόλοιπο της ζωής τους. Το ίδιο ίσχυε και για τον πρώην συμμαθητή μου. Τον σκέφτομαι ακόμα να κάθεται στα πίσω θρανία στη δεύτερη χρονιά μας στην ακαδημία και να μην προσέχει καθόλου. Τον κοροϊδεύαμε που είχε μούσι, αλλά αυτό που δεν καταλαβαίναμε ήταν πως ο μόνος λόγος που αυτός είχε μούσια κι εμείς όχι ήταν επειδή ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερός μας.
Χρόνια αργότερα, όταν σπούδαζα στις Ηνωμένες Πολιτείες, είδα πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζονταν από το εκπαιδευτικό σύστημα τα παιδιά που σπούδαζαν με κάποια αθλητική υποτροφία. Αν οι βαθμοί μας δεν ήταν αρκετά καλοί, δεν μας επέτρεπαν να αθλούμαστε και να προπονούμαστε, μέχρι να βελτιωθούν. Αυτή η προσέγγιση κάνει τους νεαρούς αθλητές να σέβονται πολύ περισσότερο την ακαδημαϊκή τους μελέτη.
Η χρονιά μου στην ακαδημία κατέληξε να παράγει αρκετούς επιτυχημένους παίκτες, όπως ο LucasVázquez, ο Á lvaroMorata, ο DenisCheryshev, ο DaniCarvajal, ο Jesé Rodríguez, ο DiegoLlorente και ο EnriqueCastaño. Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί ακόμα οι οποίοι μπορεί να μην ξεχώρισαν στη LaLiga και στις άλλες κορυφαίες επαγγελματικές κατηγορίες, αλλά κατάφεραν να παίξουν επαγγελματικά σε δεύτερες και τρίτες κατηγορίες. Όμως, εάν το να παίξει κάποιος απόφοιτος της ακαδημίας σε κορυφαία κατηγορία είναι σπάνιο, γιατί αυτά τα παιδιά δεν ενθαρρύνονται να επικεντρωθούν στα μαθήματά τους; Αυτοί που τα καταφέρνουν ποδοσφαιρικά δικαιώνουν το υπάρχον σύστημα, τι γίνεται όμως με τα παιδιά που δεν τα καταφέρνουν;
Βέβαια, μπορώ να μιλήσω μόνο με βάση τη δική μου εμπειρία. Όταν τελείωσε η σεζόν, μου είπαν ότι δεν ήμουν αρκετά καλός για να μείνω. Ένιωσα απελευθερωμένος. Δύο μέρες μετά, μάζεψα τα πράγματά μου, τα έβαλα στο αυτοκίνητο του θείου μου και έφυγα από την πρωτεύουσα.
Όταν γύρισα σπίτι, όλοι με υποδέχτηκαν θερμά – αποδείχτηκε ότι όλη η πίεση που αισθανόμουν σχετικά με την αντίδραση των δικών μου ήταν τελείως λανθασμένη. Όταν ο κόσμος με ρωτούσε αν υποστήριζα ακόμα τη Ρεάλ, τους έλεγα «ναι». Αλλά πλέον, μετά τον καιρό που πέρασα στην ακαδημία, είχε αλλάξει εντελώς η αντίληψή μου για το ποδόσφαιρο. Κατάλαβα πως το πραγματικό ποδόσφαιρο –αυτό που αγαπούσα τόσο πολύ– παίζεται στους δρόμους, με τους φίλους σου.
Ευτυχώς για μένα, το πρόγραμμα της Ρεάλ Μαδρίτης με βοήθησε να βρω μια ποδοσφαιρική υποτροφία για ένα αμερικανικό πανεπιστήμιο. Αφού αποφοίτησα, έκανα ένα μεταπτυχιακό πάνω στα Ανθρώπινα Δικαιώματα στην Ολλανδία και αυτό τον μήνα ξεκινάω νομικά στο UCL.
Όπως είπα και προηγουμένως, η εμπειρία μου στην ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει ποτέ. Μου δίδαξε μερικά πολύ δύσκολα μαθήματα, τα οποία όμως με βοήθησαν να αντιμετωπίσω δοκιμασίες που βρήκα στη συνέχεια μπροστά μου. Το ερώτημα για μένα είναι αν είναι αναγκαίο για έναν 15χρονο να πάρει αυτά τα μαθήματα. Αν δηλαδή πρέπει να μάθεις στην εφηβεία ότι είσαι απλώς ένα προϊόν σε μια αγορά, στην οποία όλοι προσπαθούν να «τσεπώσουν» το κομμάτι τους.
ΠΗΓΗ: VICE España
