Ο Μάρκους Μπεργκ είναι ήδη κάτοικος Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και παίκτης της Αλ Αΐν. Η βρετανική έμπνευση, το πράσινο, το μοβ της Άντερλεχτ και η ανάλυση του τεχνικού της Αλ Βασλ, Ροδόλφο Αρουαμπαρένα.
Η Αλ Αΐν είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη των ΗΑΕ (μετά από Ντουμπάι, Αμπού Ντάμπι και Σαρζάχ) και η δεύτερη μεγαλύτερη του Εμιράτου του Αμπού Ντάμπι. Ανατολικά του Αμπού Ντάμπι και νότια του Ντουμπάι είναι η γενέτειρα του ιδρυτή των ΗΑΕ, Ζαγιέντ μπιν Σουλτάν Αλ Ναγιάν και μια πόλη με... πράσινο. Γι' αυτό και είναι γνωστή ως "garden city". Οάσεις, πάρκα, λεωφόροι διακοσμημένες με πράσινο και χαμηλό επίπεδο υγρασίας δίνουν μια διαφορετική (πράσινη) νότα στην πόλη που συνορεύει με το Ομάν.
Η ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης και νέος σταθμός του Μάρκους Μπεργκ εδώ και λίγες ώρες ιδρύθηκε το 1968 από φοιτητές από το Μπαχρέιν και Σουδανούς που δούλευαν στα ΗΑΕ. Η έμπνευση... βρετανική, καθώς Βρετανοί στρατιώτες που υπηρετούσαν τη θητεία τους έμαθαν τα μυστικά και τους... κανόνες του αθλήματος στους ντόπιους.
Υπό τη βοήθεια του Ζαγιέντ μπιν Σουλτάν Αλ Ναγιάν για την εξεύρεση εγκαταστάσεων και μεταφορικών μέσων, η Αλ Αΐν έδωσε τα πρώτα της ματς με αντίπαλους ομάδες Βρετανών στρατιωτών και το πρώτο της φιλικό με την ομάδα του Αμπού Ντάμπι.
Το 1971 ήρθε και το πρώτο διεθνές ματς με την Ισμαΐλι και η βαριά ήττα (7-1) από την αιγυπτιακή ομάδα. Το ίδιο απογοητευτικό - ως προς το αποτέλεσμα - ήταν και το δεύτερο με τη Σάο Πάουλο το 1972, η οποία στην επίσκεψή της στην Αλ Αΐν νίκησε την αραβική ομάδα με 13-0!
Δύο χρόνια μετά (1974) απορροφώντας την Αλ Ταντχαμούν, διαμορφώθηκε η Αλ Αΐν Σπόρτς Κλαμπ. Κατά σύμπτωση (λόγω... Μπεργκ) τα αρχικά χρώματα - μέχρι και τη συγχώνευση - απορρόφηση - ήταν το πράσινο και το άσπρο. Ακολούθησε το κόκκινο, μέχρι που το 1978 υιοθετήθηκε το τελικό μοβ. Η έμπνευση ήρθε από το τουρνουά του 1977 με συμμετέχουσες τις Καζαμπλάνκα (Μαρόκο), Νις (Γαλλία) και Άντερλεχτ (Βέλγιο) και η τελική απόχρωση υιοθετήθηκε από την ομάδα των Βρυξελλών.
Το Φλεβάρη του ιδίου έτους κατέκτησε και τον πρώτο της τίτλο, το πρωτάθλημα του Αμπού Ντάμπι. Ακολούθησε ο δεύτερος διαδοχικός τίτλος (για την ίδια διοργάνωση) την επόμενη σεζόν, κατά την οποία έχασε τον τίτλο του President Cup στα πέναλτι από την Αλ Σαάμπ.
Τη σεζόν 1975-1976 συμμετείχε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα των ΗΑΕ και το 1977 η ισοπαλία με την Αλ Σαρζάχ της έδωσε και τον πρώτο της τίτλο. Το δεύτερο πρωτάθλημα ήρθε το 1981 και το τρίτο το 1984 με Αχμέντ Αμπντουλάχ να πετυχαίνει 20 γκολ και να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ.
Ακολουθεί... ανομβρία! Το τέταρτο πρωτάθλημα ήρθε το 1992, ενώ από το 1984 και το τρίτο είχε μεσολαβήσει μόνο ένας τίτλος (Federation Cup). Μέχρι το 1997 τίποτα σπουδαίο δεν συνέβη στην ομάδα, εκτός από αλλεπάλληλες (αποτυχημένες) απόπειρες για την κατάκτηση του President Cup.
Από το 1997 και μετά όλα αλλάζουν. Η Αλ Αΐν γίνεται πανίσχυρη και μέχρι το 2005 κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα, αλλά και τρεις φορές το... "καταραμένο" για την ίδια, President Cup. Ακόμη ένα Federation Cup, δύο Super Cups. Αλλά το πιο σημαντικό - μαζί με την εγχώρια κυριαρχία - ήταν το ασιατικό Champions League και η κατάκτησή του το 2003.
Η Αλ Αΐν είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη των ΗΑΕ (μετά από Ντουμπάι, Αμπού Ντάμπι και Σαρζάχ) και η δεύτερη μεγαλύτερη του Εμιράτου του Αμπού Ντάμπι. Ανατολικά του Αμπού Ντάμπι και νότια του Ντουμπάι είναι η γενέτειρα του ιδρυτή των ΗΑΕ, Ζαγιέντ μπιν Σουλτάν Αλ Ναγιάν και μια πόλη με... πράσινο. Γι' αυτό και είναι γνωστή ως "garden city". Οάσεις, πάρκα, λεωφόροι διακοσμημένες με πράσινο και χαμηλό επίπεδο υγρασίας δίνουν μια διαφορετική (πράσινη) νότα στην πόλη που συνορεύει με το Ομάν.
Η ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης και νέος σταθμός του Μάρκους Μπεργκ εδώ και λίγες ώρες ιδρύθηκε το 1968 από φοιτητές από το Μπαχρέιν και Σουδανούς που δούλευαν στα ΗΑΕ. Η έμπνευση... βρετανική, καθώς Βρετανοί στρατιώτες που υπηρετούσαν τη θητεία τους έμαθαν τα μυστικά και τους... κανόνες του αθλήματος στους ντόπιους.
Υπό τη βοήθεια του Ζαγιέντ μπιν Σουλτάν Αλ Ναγιάν για την εξεύρεση εγκαταστάσεων και μεταφορικών μέσων, η Αλ Αΐν έδωσε τα πρώτα της ματς με αντίπαλους ομάδες Βρετανών στρατιωτών και το πρώτο της φιλικό με την ομάδα του Αμπού Ντάμπι.
Το 1971 ήρθε και το πρώτο διεθνές ματς με την Ισμαΐλι και η βαριά ήττα (7-1) από την αιγυπτιακή ομάδα. Το ίδιο απογοητευτικό - ως προς το αποτέλεσμα - ήταν και το δεύτερο με τη Σάο Πάουλο το 1972, η οποία στην επίσκεψή της στην Αλ Αΐν νίκησε την αραβική ομάδα με 13-0!
Δύο χρόνια μετά (1974) απορροφώντας την Αλ Ταντχαμούν, διαμορφώθηκε η Αλ Αΐν Σπόρτς Κλαμπ. Κατά σύμπτωση (λόγω... Μπεργκ) τα αρχικά χρώματα - μέχρι και τη συγχώνευση - απορρόφηση - ήταν το πράσινο και το άσπρο. Ακολούθησε το κόκκινο, μέχρι που το 1978 υιοθετήθηκε το τελικό μοβ. Η έμπνευση ήρθε από το τουρνουά του 1977 με συμμετέχουσες τις Καζαμπλάνκα (Μαρόκο), Νις (Γαλλία) και Άντερλεχτ (Βέλγιο) και η τελική απόχρωση υιοθετήθηκε από την ομάδα των Βρυξελλών.
Το Φλεβάρη του ιδίου έτους κατέκτησε και τον πρώτο της τίτλο, το πρωτάθλημα του Αμπού Ντάμπι. Ακολούθησε ο δεύτερος διαδοχικός τίτλος (για την ίδια διοργάνωση) την επόμενη σεζόν, κατά την οποία έχασε τον τίτλο του President Cup στα πέναλτι από την Αλ Σαάμπ.
Τη σεζόν 1975-1976 συμμετείχε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα των ΗΑΕ και το 1977 η ισοπαλία με την Αλ Σαρζάχ της έδωσε και τον πρώτο της τίτλο. Το δεύτερο πρωτάθλημα ήρθε το 1981 και το τρίτο το 1984 με Αχμέντ Αμπντουλάχ να πετυχαίνει 20 γκολ και να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ.
Ακολουθεί... ανομβρία! Το τέταρτο πρωτάθλημα ήρθε το 1992, ενώ από το 1984 και το τρίτο είχε μεσολαβήσει μόνο ένας τίτλος (Federation Cup). Μέχρι το 1997 τίποτα σπουδαίο δεν συνέβη στην ομάδα, εκτός από αλλεπάλληλες (αποτυχημένες) απόπειρες για την κατάκτηση του President Cup.
Από το 1997 και μετά όλα αλλάζουν. Η Αλ Αΐν γίνεται πανίσχυρη και μέχρι το 2005 κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα, αλλά και τρεις φορές το... "καταραμένο" για την ίδια, President Cup. Ακόμη ένα Federation Cup, δύο Super Cups. Αλλά το πιο σημαντικό - μαζί με την εγχώρια κυριαρχία - ήταν το ασιατικό Champions League και η κατάκτησή του το 2003.
Αφού ξεπέρασε τα εμπόδια των Αλ Χιλάλ (Σαουδική Αραβία), Αλ Σαντ (Κατάρ) και Εστεγκλάλ (Ιράν) στη φάση των ομίλων, της Νταλιάν Σάιντ (Κίνα) στα ημιτελικά, με ήρωα τον Μπουμπακάρ Σανογκό, νίκησε στους τελικούς την Τέρο Σασάνα από την Ταϊλάνδη και κατέκτησε το τρόπαιο.
Ακολούθησαν άλλα τρία πρωταθλήματα (2012, 2013, 2015), ενώ το 2016 κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Έφθασε σε δύο ακόμη τελικούς Champions League, αλλά δεν κατάφερε να πανηγυρίσει τον τίτλο. Το 2005 έχασε στους τελικούς από την Αλ Ιτιχάντ και το 2016 από την Γεονμπούκ Χιουντάι Μότορς του Λεονάρντο.
Ο πρώτος ξένος προπονητής της Αλ Αΐν ήταν ο Τυνήσιος, Χαμίντ Ντιμπ, το 1976, ενώ ο πρώτος Ευρωπαίος ήταν ο Σέρβος, Μίλιαν Μίλιανιτς, το 1984. Μέχρι το 2000 υπήρχε έντονη νοτιοαμερικάνικη παρουσία στον πάγκο της ομάδας (ως επί το πλείστον βραζιλιάνικη με τους Ρόζα, Πισέρνι, Ζοάο Φρανσίσκο, Ζε Μάριο, Αμαρίλντο, Σάντρι, Καμπραλζίνιο) ενώ το 2001 την τεχνική ηγεσία ανέλαβε ο Άνχελ Ιορντανέσκου (πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός Εθνικής Ελλάδας).
Το 2004 έφθασε στην Αλ Αΐν ο Γάλλος, Αλέν Περέν, ενώ το 2007 ο Ιταλός, Βάλτερ Τζένγκα. Τον αντικατέστησε ο νυν ομοσπονδιακός τεχνικός της εθνικής Βραζιλίας, Τίτι, κι αυτόν με τη σειρά του ο Γερμανός πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός των Καμερούν και Τζαμάικα, Βίνφριντ Σάφερ.
Από το 2013 έως το 2014 στον πάγκο της κάθισε ο νυν τεχνικός της Εσπανιόλ, Κίκε Σάντσεθ Φλόρες, ακολούθησε ο Ζλάτκο Ντάλιτς, ενώ τώρα προπονητής είναι ο Κροάτης, Ζόραν Μάμιτς. Κροατικό είναι και το σταφ της ομάδας. Πέραν των δύο βοηθών, ο γυμναστής, ο αναλυτής αγώνων, οι φυσιοθεραπευτές είναι Κροάτες. Ακόμη και ο προπονητής της U21. Ο προπονητής τερματοφυλάκων είναι Βόσνιος (Μίραλεμ Ιμπραχίμοβιτς), ενώ ο διατροφολόγος Μαροκινός (Μοσέν Μπελόζ).
Από το ρόστερ ξεχωρίζει ο Ομάρ Αμπντουλραχμάν, 25χρονος μεσοεπιθετικός διεθνής με τα ΗΑΕ. Υπάρχει ο Ιάπωνας αμυντικός, Τσουκάσα Σιοτάνι και μετά... λάτιν! Ο Βραζιλιάνος μέσος, Κάιο, ο Κολομβιανός μέσος, Ντανίλο Ασπρίγια και ο... "παροπλισμένος" Βραζιλιάνος, Ντόουγκλας.
Ο Χιλιανός, Χόρχε Βαλδίβια, αποτέλεσε την πιο ακριβή μεταγραφή της νέας ομάδας του Μάρκους Μπεργκ (8.000.000 ευρώ από Παλμέιρας). Ακολούθησε ο Γκανέζος, Ασαμόα Τζαν (7.500.000 ευρώ από Σάντερλαντ) και ο Αργεντινός, Χοσέ Σαντ (7.000.000 ευρώ από τη Λανούς). Από την ίδια ομάδα έχουν περάσει κατά το παρελθόν ο Βραζιλιάνος, Μισέλ Μπάστος, ο υποψήφιος μεταγραφικός στόχος του Ολυμπιακού, Εμάνουελ Εμενίκε, ο πρώην παίκτης της ΑΕΚ και "αιώνιος" διακαής πόθος της Ένωσης, Νάτσο Σκόκο, ο Ολλανδός, Ράιαν Μπάμπελ, ο πρώην παίκτης του ΠΑΟΚ και (σχεδόν πάντα) υποψήφιος μεταγραφικός στόχος του "Δικεφάλου", Μίροσλαβ Στοχ αλλά και παλαιότερα ο Αμπεντί Πελέ.
ΑΡΟΥΑΜΠΑΡΕΝΑ: "ΗΘΕΛΕ ΤΟΝ ΜΠΕΡΓΚ ΓΙΑ ΑΝΤΙ - ΝΤΟΟΥΓΚΛΑΣ"
Το Sport24.gr απευθύνθηκε στον πρώην ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ και πρώην προπονητή της Μπόκα Τζούνιορς, Ροδόλφο Αρουαμπαρένα. Ο "Βάσκο", ο οποίος ζει κι εργάζεται στο Ντουμπάι ως τεχνικός της Αλ Βασλ, υποστηρίζει ότι η Αλ Αΐν είναι από τις πιο δυνατές οικονομικά ομάδες της περιοχής, ότι έχει στο έμψυχο δυναμικό της τον καλύτερο ντόπιο ποδοσφαιριστή κι εξηγεί γιατί (αγωνιστικά) επέμεινε στην απόκτηση του Μάρκους Μπεργκ.
"Είναι μια ομάδα που παίζει πολύ με την κατοχή της μπάλας, άλλαξε προπονητή πρόσφατα κι ενώ είχε τον ίδιο (Ζλάτκο Ντάλιτς) τα τελευταία τρία χρόνια. Με τον προηγούμενο προπονητή κατέκτησαν το τοπικό πρωτάθλημα κι έφθασαν στον τελικό του Champions League Ασίας, αν και τελικά δεν κατάφεραν να πάρουν το τρόπαιο. Είναι ξεκάθαρα ένα από τα πιο δυνατά clubs από οικονομικής πλευράς κι έχει τον καλύτερο ντόπιο ποδοσφαιριστή, τον Ομάρ Αμπντουλραχμάν. Τους έλειπε ένας σκόρερ. Ο Ντόουγκλας έχασε το πέναλτι στον δεύτερο τελικό του ασιατικού Champions League με την ομάδα της Νοτίου Κορέας και ύστερα υπέστη μια... "σιωπηλή τιμωρία" από την ομάδα. Δεν έπαιζε, δηλαδή, κι έως εκ τούτου αναζητούσαν τον αντικαταστάτη του.
Το γήπεδό τους είναι το καλύτερο στη χώρα. Είναι στο big-3 τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Μπορεί να τελείωσαν το πρωτάθλημα στην τέταρτη θέση, αλλά είναι η μοναδική ομάδα της χώρας που συνεχίζει στο Champions League (παίζει στα προημιτελικά με την Αλ Χιλάλ από τη Σαουδική Αραβία)".
ΠΗΓΗ: sport24.gr
