Το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ ολοκληρώθηκε όπως του άρμοζε, με τον Λιονέλ Μέσι σε ρόλο απόλυτου πρωταγωνιστή. Ο Αλέξανδρος Λοθάνο από το gazzetta.gr κάνει βαθιά υπόκλιση στον Λέο και, γιατί όχι, και στους διοργανωτές.
Δεν θεωρώ ότι η δραματική κατάκτηση του Μουντιάλ από την Αργεντινή έβαλε τέλος στο (ανούσιο) ντιμπέιτ για το ποιος είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Γιατί, απλούστατα, η άποψή μου ήταν πάντα ότι ο Λιονέλ Μέσι υπήρξε ο κορυφαίος. Ακόμα και αν δεν σήκωνε την παγκόσμια κούπα.
Απλώς, η ιστορική επιτυχία της Αλμπισελέστε στο Κατάρ έβαλε το ονειρεμένο, το τέλειο κερασάκι στην μυθική καριέρα του Λέο, ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα, στα πανηγύρια που θα λάβουν χώρα μόλις η αποστολή προσγειωθεί στο Μπουένος Άιρες, να ανακοινώσει ότι σταματάει την μπάλα άμεσα, εδώ και τώρα!
Θα ήταν ένα ασύλληπτο φινάλε για έναν ποδοσφαιριστή που υπήρξε ένας δεινός εκτελεστής, ένας χαρισματικός δημιουργός, που στα νιάτα του πέτυχε γκολ α λα Μαραντόνα, που χειρίζεται τη μπάλα όπως ο Γιόχαν Κρόιφ ή ο Ζινεντίν Ζιντάν, που πλέον σήκωσε Μουντιάλ όπως ο Ντιεγκίτο ή ο Πελέ, έστω και αν ο τελευταίος έχει τρία στη συλλογή του.
Θλίβομαι για την καφενειακή συζήτηση που ξεκίνησε τις τελευταίες ώρες στα (πάντα σαρκοφάγα) ελληνικά social media για το αν έπρεπε να φορέσει ο Μέσι τον μανδύα που του έβαλε ο Εμίρης του Κατάρ. Διάβασα ότι με αυτή την κίνηση σπίλωσε την ιστορικότητα της στιγμής, ότι ο Ντιέγκο θα είχε τρίψει το πανωφόρι στη μούρη του Εμίρη, ότι έμοιαζε με τις εταιρικές γραβάτες που φορούσε ο Πελέ στο Μουντιάλ του 1994.
Σας παρακαλώ, κάντε μου τη χάρη. Στις αραβικές χώρες, ο συγκεκριμένος μανδύας είναι μια αναγνώριση μεγαλείου, πλουτισμού και δύναμης. Ένας τρόπος «υπόκλισης» των Αράβων προς τον ποδοσφαιριστή που τόσο όμορφα σημάδεψε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας επί αραβικού εδάφους.
Ο Μέσι δεν ξεφτίλισε την στιγμή της απονομής. Ίσα ίσα, θεωρώ πως της έδωσε ακόμα πιο μυθικές διαστάσεις με τον μανδύα που δέχθηκε, από σεβασμό προς την χώρα που φιλοξένησε τη διοργάνωση, να φορέσει.
Και για τους μόνιμους γκρινιάρηδες (προσοχή, στην Ελλάδα, όχι στην ίδια του την χώρα!), φρόντισε στη συνέχεια να ανέβει στους ώμους του φίλου του Σέρχιο Αγκουέρο και να αποθανατιστεί όπως ο Μαραντόνα το 1986.
Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στον κόσμο την δεκαετία του ‘80 και ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Για τις ενέργειες του, τα γκολ του, τις επιδόσεις του, τους τίτλους του. Και, πλέον, γιατί η συμμετοχή του στο τελευταίο του (;) Μουντιάλ μας άφησε εικόνες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Ντιέγκο δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ. Ε και;
Ο κορυφαίος τελικός
Ομολογώ ότι δεν έχω δει και τους 22 τελικούς των Μουντιάλ. Τους πρώτους (1930, 1934, 1938) γιατί δεν υπάρχει το απαραίτητο οπτικοακουστικό υλικό, τους επόμενους (1950, 1954, 1958, 1962, 1966) γιατί, απλούστατα, δεν έπεσαν στα χέρια μου.
Από εκεί και πέρα, έχω εικόνα από όλους τους τελικούς που έχουν διεξαχθεί από το 1970 μέχρι και το βράδυ της Κυριακής (18/12), ήτοι 14 από τους 22. Και, με αυτό το σημαντικό δείγμα γραφής, μπορώ να πω ότι αυτός είναι ο κορυφαίος τελικός που έχω δει. Και, με την άδεια των μεγαλύτερων, και ο κορυφαίος ever.
Σύμφωνοι, μέχρι το 80ό λεπτό η Αργεντινή έδειχνε να παίζει μόνη της, με μια Γαλλία ανήμπορη να αντιδράσει. Από την στιγμή, όμως, που μπήκε στην εξίσωση ο διάδοχος του Μέσι στον παγκόσμιο θρόνο, Κιλιάν Μπαπέ (δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό), το «ματσάκι» μετατράπηκε σε… ματσάρα!
Γκολ εκατέρωθεν, ευκαιρίες εκατέρωθεν, απίστευτη και ασταμάτητη εναλλαγή συναισθημάτων, δάκρυα χαράς και λύπης, η καρδιά σου έτοιμη να σπάσει, ακόμα και αν παρακολουθούσες το ματς ως ουδέτερος παρατηρητής, χωρίς να σε «καίει» ποια από τις δύο θα το σηκώσει.
Το φινάλε της παράτασης, όπου ο Εμιλιάνο Μαρτίνες κάνει την κορυφαία απόκρουση στην ιστορία της διοργάνωσης (λόγω σημασίας) στον Ραντάλ Κολό Μουανί, με τον Λαουτάρο Μαρτίνες να χάνει αμέσως μετά μοναδική ευκαιρία για να χαρίσει το τρόπαιο στην Αργεντινή, απλά δεν υπάρχει.
Τα 50 λεπτά μετά το 80’, συμπεριλαμβανομένης και της παράτασης, κάλυψε και με το παραπάνω τα προηγούμενα 70, όπου υπήρχε μια ομάδα στο γήπεδο. Και όλοι οι θεατές, σε γήπεδο και τηλεοράσεις, παρακαλούσαν να μην τελειώσει ποτέ.
Εντέλει, έληξε ιδανικά, για να χαρίσει στον Μέσι όχι έναν τίτλο που «έπρεπε να πάρει», αλλά που άξιζε για να σφραγίσει ανάλογα την καριέρα του. Υπήρξαν, άλλωστε, πολλοί θρύλοι που δεν πήραν ποτέ Μουντιάλ, αλλά αυτό δεν έπληξε τον μύθο τους: Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Φέρεντς Πούσκας, Γιόχαν Κρόιφ, Κριστιάνο Ρονάλντο…
Το κορυφαίο Μουντιάλ
Με αυτό, έχω δει – ξεκοκκαλίσει δέκα Μουντιάλ, από το 1986 και μετά. Και τολμώ να πω ότι από πλευράς αγωνιστικής έντασης, αγωνίας και ποιότητας είναι το κορυφαίο που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου.
Σε αυτό, αναμφίβολα, συνέβαλε καθοριστικά το ότι διεξήχθη χειμώνα, έστω και αν αυτό έγινε λόγω των θερμοκρασιών στο Κατάρ. Οι παίκτες ήταν στα ντουζένια τους και όχι «καμμένοι», εξαντλημένοι από μια επίπονη σεζόν, όπως συμβαίνει όταν το Μουντιάλ, παραδοσιακά, διεξάγεται καλοκαίρι.
Επειδή, βεβαίως, το έχουμε συνδυάσει με την συγκεκριμένη εποχή του χρόνου, ομολογώ ότι το προτιμώ τότε και ας μην βλέπουμε το 100% των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι βεβαίως έχουν τεράστιο κίνητρο και καλύπτουν με την ψυχική τους δύναμη τις αδυναμίες από πλευράς φυσικής κατάστασης.
Και, με εξαίρεση τρία σκορ – μαμούθ, ο ανταγωνισμός σε γήπεδα που άγγιξαν την τελειότητα, ήταν υψηλότατος. Υπήρχε τρομερή ισορροπία και, με καθυστέρηση δεκαετιών θα έλεγα, είδαμε επιτέλους μια αφρικανική ομάδα, το απολαυστικό Μαρόκο, να μπαίνει στην τελική τετράδα. Είθε να ακολουθήσουν και άλλες.
Η έκταση του Κατάρ φτάνει μετά βίας τα 11.571 τετραγωνικά μέτρα. Για να καταλάβετε πόσο μικρό είναι όσοι δεν το έχετε επισκεφτεί, η Ελλάδα έχει έκταση 131.957 τετραγωνικών μέτρων και μόνο ο νομός Αττικής εκτείνεται σε… 38.964 τετραγωνικά μέτρα!
Η περιορισμένη έκταση επέτρεπε σε έναν επισκέπτη – φίλαθλο, εφόσον βεβαίως είχε την οικονομική δυνατότητα, να δει πολλά παιχνίδια σε πολλές συνεχόμενες ημέρες. Κάτι που, για παράδειγμα, δεν θα μπορέσει να κάνει όποιος επισκεφτεί, το 2026, Ηνωμένες Πολιτείες, Μεξικό και Καναδά, όπου οι αποστάσεις είναι τεράστιες.
Οργανωτικά, και πάντα υπό την (βαρύτατη) σκιά των θανατών των μεταναστών εργατών, αλλά και τους οπισθοδρομικούς νόμους περί ΛΟΑΤΚΙ+ (δεν γράφω το ίδιο για το αλκοόλ, μάλλον καλό έκανε...), το Κατάρ πήρε επίσης πολύ υψηλό βαθμό. Και αυτό, σε συνδυασμό με το θέαμα που απολαύσαμε, με οδηγεί στο να το χαρακτηρίσω ως το κορυφαίο Μουντιάλ που έχω δει. Μέχρι, ελπίζω, το επόμενο...
