Χρόνια πολλά Μπαρσελόνα!

Γράφει η Όλγα Νικολαΐδου

Για την ευρωπαϊκή ομάδα με τους περισσότερους τίτλους στην διάρκεια του 21ου αιώνα, για την ομάδα που τελειοποίησε το περίφημο passing game, για την κάτοχο της πρώτης θέσης την
δεκαετία 2001-2010 σύμφωνα με την IFFHS (Διεθνή Ομοσπονδία Στατιστικής και Ιστορίας του Ποδοσφαίρου), για την ομάδα με την καλύτερη ακαδημία, την «Λα Μασία», που το 2010 κατάφερε ένα ιδιαίτερο τιμητικό ρεκόρ καθώς και οι τρεις φιναλίστ της «Χρυσής Μπάλας» (Ινιέστα, Μέσι, Τσάβι), ήταν από το δικό της φυτώριο, για την παγκοσμίως δημοφιλέστατη Μπαρσελόνα που τα εκατομμύρια των φίλων της, την αποκαλούν Μπάρτσα, όλα ξεκίνησαν, από μια αγγελία στην καταλανική εφημερίδα «Los Deportes».

Ποιανού ήταν αυτή η αγγελία; Ενός αιθεροβάμονα τύπου, ονόματι Χανς Γκάμπερ που ονειρεύτηκε, ότι αναζητώντας δια του Τύπου ποδοσφαιριστές, θα ίδρυε έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο. Και πράγματι αυτός ο περίεργος Ελβετός, γερμανικής καταγωγής ο οποίος εξαιτίας μιας γυναίκας, βρέθηκε στην Βαρκελώνη, έμελλε να μείνει στην Ιστορία, ως ο ιδρυτής, ενός απόλυτα επιτυχημένου συλλόγου που πλέον μετράει 125 χρόνια ζωής.

Η Μπαρσελόνα, είναι η κατεξοχήν ομάδα που κυνηγήθηκε από τους δικτάτορες της Ισπανίας. Πρώτα, από τον Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα που το 1925, θέτει την ομάδα εκτός λειτουργίας για έξι μήνες, επειδή οι οπαδοί της γιουχάρησαν τον Ισπανικό ύμνο, ή μάλλον γιατί δια του εθνικού ύμνου, γιουχάρησαν το δικό του ολοκληρωτικό καθεστώς, και κατατρέχει τον Γκάμπερ που εξαντλημένος όχι μόνο ψυχολογικά, αλλά και οικονομικά, τον Ιούλιο του 1930, αυτοκτονεί. Στα χρόνια του εμφυλίου, δολοφονούνται ποδοσφαιριστές της ομάδας, ως εχθροί των στρατιωτών-φασιστών, ενώ ο διάδοχος στην προεδρία του ιδρυτή Ελβετού, ο Γιουζέπ Σουνιόλ, συλλαμβάνεται και τουφεκίζεται, εξαιτίας των δημοκρατικών του πεποιθήσεων. Μένει στην Ιστορία ως ο «μάρτυρας πρόεδρος». Στα χρόνια του Φράνκο, η Μπαρσελόνα, υποχρεώνεται να μετατρέψει το όνομά της από Club Futbol Barcelona, σε Club de Futbol Barcelona, να αλλάξει το σήμα της – οι τέσσερις κάθετες γραμμές, οι οποίες αντιστοιχούν στα τέσσερα διαμερίσματα της πόλης, γίνονται δύο - και να αφαιρέσει την καταλανική σημαία από την εξέδρα του γηπέδου της. Το 1957, χτίζεται το «Camp Nou», ενώ η επιτυχία της ομάδας «χτίζεται» σταδιακά.

Η Ιστορία της Μπαρσελόνα, δεν εξαντλείται ασφαλώς σε ένα μικρό και αναπόφευκτα «λειψό» αφιέρωμα. Ούτε συμπυκνώνεται στα ρεκόρ και στους τίτλους της ομάδας που κάθε άλλο παρά λίγοι είναι: 27 Πρωταθλήματα Ισπανίας, 31 Κύπελλα, 14 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 2 Λιγκ Καπ Ισπανίας, 5 Τσάμπιονς Λιγκ, 4 Κύπελλα Κυπελλούχων, 3 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ, 5 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ, 3 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων…

Η Ιστορία της Μπαρσελόνα, μπορεί ωστόσο να συνοψιστεί σε αυτή την φράση που την πρωτοείπε το 1968, ο τότε πρόεδρός της, Ναρσίς ντε Καρέρας, σφραγίζοντας το πεπρωμένο του καταλανικού συλλόγου: «Mes que un Club»!